De problematiek omtrent retentie is reeds eeuwenoud: Angle maakte in 1907 aan statement: Het probleem omtrent retentie is zo groot als het testen van de uiterste vaardigheid van de meest competente orthodontist, vaak groter dan de moeilijkheden ondervonden in de behandeling van de patiënt. Oppenheim maakt in 1934 een statement: Retentie is het moeilijkste probleem in de orthodontie, in feite is het hét probleem.
Tanden die gedurende de behandeling werden verplaatst staan niet onmiddellijk terug helemaal. Het duurt nog meerdere maanden vooraleer het bot rondom de tanden terug volledig de oude structuur heeft teruggekregen. De vorm van het gebit en de positie van de tanden in de (op de) kaaksbeenderen, wordt voor een belangrijk deel bepaald door de omliggende spieren. De lip- en wangspieren, de mimische spieren en de tong oefenen een druk uit op de tanden, zowel in rust als in functie bij het spreken en slikken. Door het evenwicht dat er bestaat tussen al deze spierkrachten blijven de tanden op hun plaats staan. Tijdens de orthodontische behandeling worden de tanden verplaatst omdat er bijkomende krachten in werken op het gebit. Elke orthodontische behandeling moet worden gevolgd door een stabilisatiefase, de retentie. (PhD Thesis KUNijmegen, Al Yami).
Retentie en recidief na een orthodontische behandeling zijn een veel besproken onderwerp in de literatuur. Er is echter geen duidelijke richtlijn, geen duidelijk protocol voorhanden. Recidief is het gevolg van de orthodontische behandeling, maar ook van fysiologische verandering die optreden tijdens groei en maturatie. In de orthodontische praktijk kan retentie gedefinieerd worden als het houden van de gebitselementen in optimale esthetische en functionele positie.
Deze voordracht zal een samenvatting geven van welke retentieprocedures er kunnen gebruikt worden door de orthodontist na een orthodontische behandeling. Zowel uitneembare als gekleefde retentieprotocols met hun voor- en nadelen zullen besproken worden. Ook de nazorg van de retentie wordt besproken.
62
