Tuchtrecht: Schorsing na weigering medewerking aan onderzoek naar onjuiste declaraties

Situatie

De zaak betreft een tandarts die in de periode 2015-2018 declaraties heeft ingediend bij drie zorgverzekeraars (de klagers). Volgens de klagers werkt de tandarts een materiële controle van één van de zorgverzekeraars tegen.

Naar aanleiding van een data-analyse van de zorgverzekeraar is de tandarts geselecteerd voor een controle naar ‘terechte en feitelijke levering van gedeclareerde zorg’. In oktober 2018 is de tandarts per brief uitgenodigd voor een gesprek, maar dat heeft hij herhaaldelijk afgeslagen en genegeerd. Als alternatief bood de zorgverzekeraar hem de mogelijkheid om het gedeclareerde bedrag van €292.324,24 terug te betalen. Ook hier ging de tandarts niet op in.

Na herhaald verzoek om een reactie, heeft de verzekeraar de tandarts uiteindelijk tot in
maart 2019 gelegenheid gegeven om (alsnog) te reageren. Zonder reactie zouden ze een
terugvorderingsprocedure starten. Hierop schakelde de tandarts een advocaat in en kwam hij met een alternatief voorstel: een eenmalige betaling van €25.000, gevolgd door een betaling van €150.000 in 17 maandtermijnen, en een bedrag van €140.000 dat alleen onder bepaalde voorwaarden betaald wordt. In dit verband heeft de tandarts toegezegd uiterlijk in juli 2022 een notariële verklaring te verstrekken. Deze verklaring is echter nooit verstrekt, waardoor de regeling is vervallen.

Klacht

Samen met de twee andere zorgverzekeraars waar de tandarts declaraties heeft ingediend in de periode 2015-2018 dient de verzekeraar een klacht in bij het tuchtcollege. De klagers verwijten de tandarts dat hij niet meewerkt aan een materiële controle door de zorgverzekeraar van de over de jaren 2015-2018 door de tandarts aan klagers gedeclareerde zorg.

De tandarts stelt daar tegenover dat het hem op grond van de Wet bescherming persoonsgegevens niet toegestaan is om zonder hun toestemming persoonsgegevens van zijn patiënten aan de zorgverzekeraar te verstrekken.

Beoordeling

Het college gaat niet mee in het verweer van de tandarts. Vast staat dat de tandarts de zorgkosten niet aan zijn patiënten in rekening bracht, maar de declaraties voor deze behandelingen bij klagers indiende, die deze declaraties vervolgens betaalden. Daardoor is er volgens het college sprake van een overeenkomst zoals bedoeld in de Zorgverzekeringswet (Zvw).

Ook al is er geen sprake van schriftelijke vastlegging, concludeert het college dat er sprake is van een overeenkomst door een ‘reeks van gedragingen waarin aanbod en aanvaarding besloten liggen.’ Daarom concludeert het college dat artikel 87 lid 1 Zvw van toepassing is, die stelt dat de tandarts dus gehouden is de gevraagde persoonsgegevens aan klagers te verstrekken. De tandarts weigert dit dus ten onrechte en werkt zo onwetmatig het onderzoek van de zorgverzekeraar tegen.

Tijdens het proces heeft de tandarts telkens verklaard overal aan mee te willen werken. Dit blijkt echter geenszins uit het dossier en het gedrag van de tandarts gedurende het proces. Het college concludeert daarop dat ‘de tandarts zich op geen enkele manier toetsbaar opstelt en – ten onrechte – alles in het werk stelt om onder het onderzoek van klagers uit te komen.’

Uitspraak

Volgens het college hebben de klagers een gegrond belang om een eigen onderzoek in te stellen naar de tandarts. De weigering van de tandarts om aan dat onderzoek mee te werken raakt aan zijn financiële integriteit. Daarmee schaadt hij niet alleen het vertrouwen in de individuele gezondheidszorg, maar ook in de volledige beroepsgroep.

Het college verklaart de klacht dan ook gegrond en schorst de bevoegdheid van de tandarts daarom voor één jaar. Tijdens deze periode is de tandarts niet bevoegd om de aan de inschrijving in het register verbonden bevoegdheden uit te oefenen.

Bron:
Overheid.nl