Caloriesensoren in de mond mogelijk verantwoordelijk voor voorkeur suikers boven zoetstoffen

Gebaseerd op muizenkennis

De kennis over hoe menselijke zoete smaak werkt zijn grotendeels gebaseerd op hoe het bij muizen werkt. Tot op heden werd door genetische homologie aangenomen dat de orale detectie van suikers in mensen, net als bij muizen, plaatsvindt door activering van de zoetsmaakreceptor in smaakpapillen. Binding aan en activering van deze receptor stimuleert de waargenomen zoetheid maar zegt niks over de energiewaarde van het bindende molecuul.

Tweede route

Recentere genetische onderzoeken naar de perceptie en inname van zoete smaken duiden er echter op dat er meer aan de hand is. Ook blijkt uit onderzoek dat de smaakpapillen in de mond van muizen kunnen identificeren wanneer een zoetstof metaboliseerbaar is, dat wil zeggen, of er calorieën inzitten die verbrand kunnen worden voor energie. Dit signaal werkt via moleculaire dragers die bekend staan als natrium-glucose-cotransporters (SGLT’s).

Effect van remmen van moleculaire dragers

Bij mensen is bekend dat SGLT’s het natrium- en glucosetransport door celmembranen bemiddelen en verantwoordelijk zijn voor de reabsorptie van gefilterde glucose uit de nier in de bloedbaan. Een team Amerikaanse en Japanse onderzoekers wilden weten of SGLT’s ook een rol spelen bij caloriegevoelige smaakwaarneming bij mensen. Daarom werden de orale detectiedrempels voor glucose en de kunstmatige zoetstof sucralose vergeleken bij twaalf volwassen proefpersonen, voor en na toediening van SGLT-remmend phlorizine.

Remmer vermindert alleen waarneming van glucose

Uit de resultaten bleek dat onder de invloed van phlorizine de detectie van glucose door de proefpersonen significant verminderd was door het verlies van SGLT’s, terwijl hun detectie van sucralose dat niet was. De gevoeligheid van het systeem is specifiek voor de enkelvoudige koolhydraatglucose. Dit is een bestanddeel van tafelsuiker en fructose-glucosestroop en de bron van de meeste calorieën.

Caloriedetectie in de mond

“Onze mond kan identificeren wanneer een zoetstof heeft om calorieën te leveren versus een niet-calorische zoetstof die dat niet kan”, aldus een van de auteurs. Blijkbaar geven we onbewust de voorkeur aan iets dat veel energie levert. Dit kan mogelijk uitleggen waarom light frisdranken nooit een overgroot deel van de drankenmarkt hebben veroverd.

Dieetdranken niet zo bevredigend

“Dieetdranken zijn niet zo bevredigend als gesuikerde dranken,” zei een van de onderzoekers. “Mogen we als volksgezondheidsinitiatief ervoor zorgen dat dranken en voedingsmiddelen met een lager suikergehalte meer lonend zijn? Nu we weten dat er dit tweede glucosedetectiesysteem in de mond is, kunnen we er misschien gebruik van maken om gezondere dranken te maken waarvan mensen genieten tijdens het drinken.”

Bron:
PLOS One