Een casusrapport gepubliceerd in Clinical Case Reports laat zien dat het crowned-denssyndroom een zeldzame aandoening is die kan worden veroorzaakt door een tandheelkundige behandeling. De aandoening wordt gekenmerkt door ernstige nekpijn die kan leiden tot compressie van het ruggenmerg. In het rapport wordt een casus beschreven van een 80-jarige vrouw met het Crowned-denssyndroom.
Crowned-denssyndroom (CDS)
Het crowned-denssyndroom kan worden geclassificeerd als een subtype van acute calciumpyrofosfaatkristaldepositieziekte (CPDD). Twee kenmerken van het syndroom zijn atritis in de cervicale wervelkolom en kroonachtige verkalking rond het odontoïde proces op CT-scans. Gewrichtsaspiratie nodig voor het diagnosticeren van CPPD is moeilijk uit te voeren in het geval van CDS, daarom is het belangrijk om CDS te identificeren op basis van typische presentatie en de aanwezigheid van kroonachtige verkalking rond het odontoïde proces op CT-scans. Er is gebleken dat CDS een verband heeft met ernstige systemische stress. Daarnaast kan CDS koorts en nekpijn veroorzaken. CDS moet worden beschouwd als een differentiële diagnose voor koorts en nekpijn na een tandheelkundige behandeling. In dit casusrapport wordt een zeldzaam geval behandeld waarbij CDS werd veroorzaakt door een tandheelkundige behandeling.
Casus
Een 80-jarige vrouw onderging een behandeling voor parodontitis en een behandeling aan haar molaren bij haar tandartskliniek. De medische voorgeschiedenis bestaat uit chronisch hartfalen, paroxysmale atriumfibrillatie, hypertensie en diabetes type 2.
Na de 1 uur durende tandheelkundige behandeling waarbij de vrouw haar nek strekte en haar mond open hield, kreeg de vrouw dezelfde dag nog last van koorts en nekpijn.Tijdens een routinecontrole bij de cardioloog gaf mevrouw aan dat ze last had van deze klachten. Daarop werden verschillende metingen gedaan en bleek dat C-reactieve eiwit niveaus verhoogd waren, maar geen andere significante afwijkingen. De cardioloog raadde aan om naar een tandarts te gaan om odontogene infectie uit te sluiten, maar er waren geen pathologische aanwijzingen in de mondholte aanwezig die een ernstige systemische ontsteking zou kunnen veroorzaken. Bij de polikliniek is mevrouw onderzocht voor verdere evaluatie en behandeling. Opmerkelijk was dat de cervicale CT-scan verkalking rondom het odontoïde proces vertoonde, wat overeenkomt met CDS. Uiteindelijk door uitsluiting van verschillende differentiële diagnoses en door bewijs te verzamelen uit onderzoeken, was diagnose CDS.
Als behandeling waren NSAID’s niet effectief genoeg en werd er gestart met prednisolon. Dit resulteerde in verbetering van de symptomen.
Conclusie
De differentiële diagnose van CDS is niet eenvoudig. De kroonachtige verkalkingen geven niet altijd symptomen. Het is belangrijk om als arts en tandarts te weten dat een tandheelkundige behandeling CDS kan veroorzaken.
Een case-report gepubliceerd in The Journal of Dental Anesthesia and Pain Medicine laat een casus zien van een 30-jarige man zonder medische voorgeschiedenis met erg veel pijn van zijn eerste molaar rechtsonder.
Orofaciale pijn
Orofaciale pijn heeft vaak een odontogene bron zoals cariës of parodontale aandoeningen en is een veelvoorkomende reden om gebruik te maken van tandheelkundige zorg.
Echter is pijnperceptie erg complex en is er niet altijd sprake van een tandheelkundige oorsprong. Acute orofaciale pijn is meestal odontogeen en chronische orofaciale pijn is vaak gerelateerd aan musculoskeletale of neuropathologische aandoeningen. Het is dus erg belangrijk om deze pijn te onderscheiden omdat er geen tandheelkundige interventie mogelijk is voor chronische orofaciale pijn. De prevalentie van chronische orofaciale pijn is ongeveer 10-15%.
Casus
Een gezonde, 30-jarige man met een Zuidoost-Aziatische afkomst meldde zich met hevige, kloppende pijn rechtsonder gedurende afgelopen 2 maanden. De pijn was erger in de ochtend en tijdens het eten. In de eerste kies rechtsonder was eerder een restauratie geplaatst door een algemene tandarts, echter de pijn bleef aanhouden en de man werd doorverwezen naar het ziekenhuis.
De patiënt meldde dat de pijn plotseling begon na het spelen van een voetbalwedstrijd waarbij geen sprake is geweest van direct trauma aan de spieren of het kaakbot. Het is een continu, doffe pijn die geleidelijk toe nam de afgelopen 2 maanden. De patiënt geeft de pijn een cijfer variërend van 3 tot 6 op een schaal van 0-10. Bij het drinken is er geen verandering in pijn, echter bij eten wordt de pijn intenser. De nachtrust wordt niet verstoord door pijn en ook wordt hij in de ochtend niet wakker met pijn. Na verder onderzoek bleek de patiënt de afgelopen 4 maanden een verminderde en beperkte mondopening te hebben en slaap gerelateerd bruxisme, volgens zijn bedpartner.
Klinisch onderzoek liet geen tekenen van secundaire cariës, percussieklachten of ontsteking zien in de regio van de eerste kies rechtsonder. Er werd een intra-orale peri-apicale röntgenopname van de eerste molaar rechtsonder gemaakt en liet geen pulpa- of peri-apicale afwijkingen zien. Om een odontogene oorzaak uit te sluiten werd anesthesie gegeven en zou de pijn moeten afnemen of stoppen na blokkade van de zenuwen met lokale verdovingen. Echter bleef de pijn bestaan en kan er gesuggereerd worden dat er sprake is van niet-odontogene pijn. De patiënt werd gediagnosticeerd met het myofasciaal pijnsyndroom (MFP)
Discussie
Er werd geen klikkend geluid in het kaakgewricht, pijn in de pre-auriculaire regio of toenemende pijn bij kaakbewegingen waargenomen, en daarmee kon een temporomandibulaire stoornis (TMD) worden uitgesloten. Tijdens het onderzoek werd er echter wel een triggerpoint in de linker oppervlakkige kauwspier gevonden die bij palpatie dezelfde pijn in de rechter eerste kies reproduceerde.
MFP is een muscoskeletale aandoeningen die zich kenmerkt zich door pijn en spierstijfheid en daarnaast triggerpoints (MTrP’s) die zich ontwikkelen door overbelasting van spieren of direct trauma aan de spier. MTrP’s kunnen tandpijn nabootsen en kan leidden tot verkeerde diagnoses. Er was sprake van spiegelbeeldpijn waarbij de pijn wordt ervaren aan de niet-aangedane kant van het lichaam.
Bij deze patiënt was er dus sprake van MFP als gevolg van bruxisme waarbij de kauwspieren overmatig worden gebruikt. Daarnaast kan sport ook zorgen voor trauma en extra overbelasting van de spieren.
Volgens de onderzoekers is de meest betrouwbare methode om MFP te diagnosticeren het reproduceren van de pijn door druk uit te oefenen op triggerpoints in de spier.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/11/Casusrapport-van-een-man-met-kiespijn-rechtsonder-door-triggerpoint-in-linker-kauwspier-400.jpg230400anitatesthttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svganitatest2025-06-12 12:45:362025-06-04 09:41:21Casusrapport van een man met kiespijn rechtsonder door triggerpoint in linker kauwspier
Een 34-jarige mannelijke patiënt meldde zich aan met een esthetische wens. Hij stoorde zich aan de kleine diastemen en black triangles tussen zijn tanden, die van nature een smalle vorm hadden. Zijn eigen tandarts had de ruimtes destijds reeds verkleind met composiet, maar het resultaat van deze behandeling was niet naar wens (afbeelding 1).
Afbeelding 1
Casus door tandarts Maarten de Beer
De black triangles waren nog steeds aanwezig en het composiet lag duidelijk zichtbaar op de tand. Er was ook een breedteverschil tussen de 11 en 21 en de restauraties waren moeilijk te reinigen en verkleurden snel (Afbeelding 2)
afbeelding 2
Close-up foto van het bovenfront; aanwezige composietrestauraties waren duidelijk zichtbaar.
Er zat ook en retentiedraad achter de fronttanden en elementen 11 en 21 waren aan elkaar gespalkt met composiet (Afbeelding 3). Deze retentiedraad zal verwijderd moeten worden bij een eventuele behandeling omdat het door de draad niet mogelijk is om goede approximale restauraties te maken.
afbeelding 3
Elementen 11 en 21 waren aan elkaar gekleefd met composiet over de retentiedraad.
Tijdens de intake werd een complete fotostatus gemaakt. Een snelle mock-up met composiet toonde de mogelijkheden aan de patiënt. Na akkoord met het voorgestelde plan werd een afspraak voor behandeling ingepland.
De eerste stap in de behandeling is de kleurbepaling. Er werden verschillende kleuren composiet aangebracht op de elementen om te bepalen welke kleur het beste integreert. G-ænial A’CHORD (GC) werd getest in kleur A2, A1, JE en AE (Afbeelding 4).
afbeelding 4
Met behulp van een cross-polarisatie foto wordt het flitslicht gefilterd en kan de kleur nog beter beoordeeld worden. (Afbeelding 5). Bij het sluiten van diastemen of black triangles is één kleur vaak voldoende en is een complexe layeringstrategie niet nodig. In dit geval werd gekozen voor G-ænial A’CHORD A1 (GC), deze kleur kwam het beste overeen.
afbeelding 5
De retentiespalk en alle composietrestauraties werden verwijderd. (Afbeelding 6-9)
afbeelding 6
afbeelding 7
afbeelding 8
afbeelding 9
Vervolgens werd rubberdam aangebracht (Isodam Heavy, Sigma Dental) van elementen 15 t/m 25 en worden flossligaturen (PTFE floss, Tandex) geplaatst om extra retractie van de gingiva te krijgen. (Afbeelding 10)
afbeelding 10
Bij element 13 werd een extra cofferdamklem (Brinker B4, Coltene) geplaatst om meer retractie te krijgen en de recessie mooi te isoleren. De klemboog werd gestabiliseerd met zelfetsend flowable composiet. (Afbeelding 11)
afbeelding 11
Alle elementen worden uitgebreid gezandstraald met 29-µm aluminiumoxide (Aquacare Twin, Velopex) en geëtst met 37% fosforzuur (UltraEtch, UltraDent). Vervolgens werd bij alle elementen primer en bonding aangebracht en werd element 13 gerestaureerd met G-ænial A’CHORD A1 (GC). (Afbeelding 12)
afbeelding 12
Vervolgens werd element 12 aan de mesiale zijde gerestaureerd en daarna waren elementen 11 en 21 aan de beurt. Bij het sluiten van diastemen of black triangles is het belangrijk om een zeer goede cervicale aansluiting te krijgen, terwijl beide elementen evenveel moeten worden uitgebouwd. Omdat de overbrugging van cervicaal naar incisaal bij deze elementen vrij groot was, werd er eerst een klein ‘heupje’ gemaakt waarna de rest van het element werd opgebouwd. Hiervoor werd gebruik gemaakt van een voorgevormd stripje (BlueView VariStrip, Garrison). (Afbeelding 13 en 14).
afbeelding 13
afbeelding 14
Nadat de ‘heupjes’ werden gemaakt, werd het stripje verwijderd (Afbeelding 15).
afbeelding 15
In deze fase kan indien nodig al iets gepolijst worden (bijvoorbeeld om de ruimte wat beter te verdelen). Vervolgens werd het stripje opnieuw geplaatst en wordt de ruimte tussen het ‘heupje’ en de incisale rand bij element 21 opgevuld met composiet (Afbeelding 16).
afbeelding 16
Afbeeldingen 13-16: 13) Met een transparante matrix werd eerst een klein ‘heupje’ gecreëerd; 14) Dit ‘heupje’ werd bij beide elementen gevormd voor de rest van de black triangle gesloten werd. Deze benadering geeft meer controle over de contour van de restauratie en de symmetrie in het resultaat. 15) Na het vormen van beide ‘heupjes’. 16) Na verdere uitbouw van element 21.
Element 11 werd vervolgens ook opgebouwd (Afbeelding 17).
afbeelding 17
Daarna was het de beurt aan element 22. Nadat alle elementen waren opgebouwd, werden ze zorgvuldig op hoogglans gepolijst (Diacomp Plus Twist, EvE) en alle aansluitingen worden gecontroleerd met een flossdraad. (Afbeelding 18 t/m 20).
afbeelding 18
afbeelding 19
afbeelding 20
Vervolgens werd een nieuwe retentiespalk geplaatst (Afbeelding 21).
afbeelding 21
Direct na de behandeling resteert er altijd nog een black triangle, dit komt omdat de rubberdam zorgt voor retractie van de gingiva. Daarnaast kan er ook een kleurverschil zichtbaar zijn tussen de elementen en het composiet door de uitdroging omwille van de isolatie. Waarschuw de patiënt hier altijd vooraf voor. (Afbeelding 22)
afbeelding 22
De patiënt werd twee weken later gezien voor evaluatie. Hierbij zagen we een mooie integratie van het composiet en zagen we ook dat de papil alweer bijna terug was (Afbeelding 23 en 24).
afbeelding 23
afbeelding 24
Wil je deze behandeling in meer detail zien?
Er is ook een YouTube video van deze behandeling waarin je stap voor stap ziet hoe deze elementen gerestaureerd worden.
The Big Six cursus
Deze casus is onderdeel van de The Big Six cursus. Deze tweedaagse cursus over composiet in het front geeft alle handvatten om op een voorspelbare wijze verschillende situaties in het front op te bouwen met composiet. Tijdens deze cursus wordt uitgebreid aandacht besteed aan kleurbepaling, het restaureren van verschillende scenario’s en het afwerken en polijsten van composietrestauraties in het front. Wilt u meer weten over deze cursus? Neem dan een kijkje op de website van GC.
Door:
Maarten de Beer. In 2015 is hij afgestudeerd aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Na zijn opleiding heeft hij als waarnemend tandarts in verschillende praktijken gewerkt. Hij werkt inmiddels al 8 jaar bij IJsselstate Tandartsen in Dieren waar hij zich voornamelijk richt op restauratieve tandheelkunde. Het is zijn doel en passie om bij alle behandelingen naar de hoogste kwaliteit te streven en om tanden onzichtbaar te restaureren.
Maarten is mede-oprichter van Karma. Dentistry, schrijft regelmatig voor verschillende vakbladen en is key opinion leader voor verschillende dentale bedrijven. Op Instagram is hij zeer actief onder de naam @thedentaldutchman
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2025/05/20250430_MaartenDeBeer_Advertorial-GC.jpg230400anitatesthttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svganitatest2025-05-15 07:40:302025-05-19 11:08:38Casus: Het voorspelbaar sluiten van black triangles
Cone-beam computertomografie (CBCT) scans laten zien dat de overtollige knobbel bij een vrouw een intact wortelkanaal heeft, dat is versmolten met het mesiobuccale kanaal. Dit leidde tot apicale parodontitis. Haar klinische symptomen verdwenen na een endodontische behandeling volgens een casusrapport in BMC Oral Health.
Prostylid
Prostylid is een zeldzame tandontwikkelingsafwijking waarbij een extra knobbel aanwezig is met een intact wortelkanaal. Een protostylid is een put en distale buiging van de buccale groef of een oppervlakteafwijking.
Casus
Een 52-jarige vrouw meldt zich met pijn tijdens het kauwen in haar achterste tanden linksboven. Tijdens klinisch onderzoek werd een extra knobbelachtige structuur gevonden op de mesiale helft van het buccale oppervlak van element 26. De knobbel loopt van de cervicale rand naar de mesiobuccale knobbel. Element 26 reageerde niet op een pulpa- en koudetest.
Röntgenfoto’s
Röntgenfoto’s van element 26 lieten een peri-apicale radiolucentie zien. Op de foto is niet te zien of het proststylid ook een eigen wortelkanaal heeft. Aan de hand van een CBCT is te zien dat de pulpakamer van het protostylid is versmolten met het mesiobuccale wortelkanaal in het apicale gedeelte van de wortel.
Endodontische behandeling
Bij de endodontische opening van het element werd ontdekt dat element 26 vijf wortelkanalen had. Na een succesvolle behandeling bleef het element vrij van symptomen. Ook lieten röntgenfoto’s zien dat het apicale gebied rondom element 26 is genezen.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2023/09/Casus-Extra-knobbel-veroorzaakt-apicale-parodontitis-bij-vrouwen.jpg230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2024-10-07 12:54:052024-09-18 12:43:17Casus: Extra knobbel veroorzaakt apicale parodontitis bij vrouwen
In een casusrapport van het World Journal of Clinical Cases is gerapporteerd dat er lucht geblazen door een turbineboor vast is komen te zitten in een grote gezichtsader van een gezonde vrouw. Dit gebeurde tijdens de preparatie van de tandkroon en had tot levensbedreigende complicaties kunnen leiden.
Subcutaan emfyseem
Een subcutaan emfyseem is een complicatie van tandheelkundige ingrepen zoals tandextracties en endodontische therapie. Een kroonpreparatie is een behandeling met een laag risico op een subcutaan emfyseem. Bij deze tandheelkundige behandelingen worden vaak luchtturbineboren met hoge snelheid gebruikt. Deze boren lijken een verband te hebben met een onderhuids emfyseem. Een subcutaan emfyseem veroorzaakt een snelle zwelling die zorgt voor een knetterend geluid wanneer erop gedrukt wordt. De oorzaak van een subcutaan emfyseem is onduidelijk, maar de aanwezigheid van een fissuur in de kies kan een rol spelen.
Casus
Na een endodontische behandeling meldde een gezonde vrouw zich en vertelde dat het pijnlijk was om op zacht voedsel te kauwen. Er werd vastgesteld dat de beste behandeling voor de vrouw een kroonpreparatie zou zijn. Tijdens de behandeling klaagde de vrouw over plotselinge pijn en een bult in het rechter retromandibulaire gebied. De procedure werd meteen stopgezet. Het weefsel rond het retromandibulaire gebied was gezwollen, maar niet gevoelig of rood. Een cone-beam computertomografie (CBCT) scan onthulde zwelling en verdikking van het zachte weefsel op de kauwspieren. De behandeling van de vrouw bestond uit dexamethason en antbiotica en ze kreeg poliklinische infuustherapie. Na drie dagen was haar zwelling verdwenen en had ze verder geen andere complicaties. Echter twee weken later, tijdens het plaatsen van de kroon, meldde de vrouw weer een plotseling pijn in het rechter retromandibulaire gebied. Ook nu werd de procedure stopgezet en trad er binnen enkele seconden crepitatie op. Dit wijst erop dat de vrouw weer subcutaan emfyseem had.
Conclusie
Het herhaaldelijk voorkomen van subcutaan emfyseem bij patiënten is zeer zeldzaam. Sommige patiënten kunnen bepaalde factoren of variaties hebben waardoor een subcutaan emfyseem sneller zou kunnen ontstaan. Artsen moeten dan voorzichtig zijn met het gebruik van luchtturbines.
In een casusrapport gepubliceerd in the Journal of the American Dental Association werd een zeldzame infectieuze endocarditis vastgesteld bij een 54-jarige gezonde vrouw als gevolg van een tandheelkundige ingreep.
Casus
Een 54-jarige gezonde vrouw – niet bekend met hartproblemen, gewrichtsprotheses, tandvleesaandoeningen, diabetes, roken en chronische gewrichtsklachten – werd beschouwd als een laag risico op het ontwikkelen van endocarditis. Ondanks het lage risico, ontwikkelde de gezonde vrouw toch infectieuze endocarditis na extractie van een tand. De vrouw had op een popcornpit gebeten waarna haar tand brak. De tandarts extraheerde tand #30, echter de vrouw had twee weken na de ingreep aanhoudende pijn op dezelfde plek. De tandarts was niet op de hoogte van de aanhoudende klachten. Toen de pijn was afgenomen kreeg de 54-jarige gezonde vrouw last van extreme vermoeidheidsklachten en een paar weken later werd de vrouw naar de spoedeisende hulp gebracht. Vanwege het lage risico op endocarditis had de vrouw had geen antibioticaprofylaxe voorgeschreven gekregen.
Onderzoek liet zien dat er een bloedstolsel aanwezig was in de middelste hersenslagader en deze werd succesvol verwijderd. Een bloedtest toonde aan dat de streptococcus mitis aanwezig was en werd de diagnose infectieuze endocarditis gesteld. De vrouw herstelde na een week in het ziekenhuis en zes weken intraveneuze antibiotica ceftriaxon. In de toekomst zal antibioticaprofylaxe nodig zijn voor invasieve tandheelkundige ingrepen.
Conclusie
Over het algemeen zijn tandextracties veilig, echter kunnen er toch orale bacteriën in de bloedbaan komen. Dit kan leiden tot bekleding van de hartklep met bacteriën met als gevolg infectieuze endocarditis. Het herkennen van endocarditis na een tandheelkundige ingreep is belangrijk om een snelle behandeling te kunnen starten.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/02/Casusrapport-Endocarditis-na-tandextractie-bij-een-gezonde-vrouw.jpg230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2024-07-22 08:54:512024-06-24 10:17:15Casusrapport: Endocarditis na tandextractie bij een gezonde vrouw
In een casusrapport gepubliceerd in het Cureus Journal of Medical Science werd een 54-jarige man beschreven met een tandheelkundige MRSA-infectie die leidde tot een infectie in de cervicale en thoracale wervelkolom.
Casus
Het casusrapport gaat over een 54-jarige man met een medische geschiedenis van astma, reuma, jicht, ziekte van Crohn en gebruik van heroïne. De man presenteerde zich in het ziekenhuis vanwege nek- en rugklachten. De CT-scan die gemaakt werd vertoonde geen aanwijzing voor infectie. Echter de bloedkweek die werd afgenomen was enkele dagen later positief voor de meticilline-resistente Staphylococcus aureus (MRSA) bacterie.
Bij terugkomst in het ziekenhuis vertelde de man dat hij al 24 jaar geen tandarts meer heeft gezien en actieve tandcariës heeft. Volgens de auteurs is het waarschijnlijk dat de patiënt een infectie in de mondholte had die zich via het bloed heeft verspreid naar de wervelkolom.
Infecties
Volgens onderzoek kunnen odontogene infecties leiden tot sepsis en zelfs de dood wanneer ze niet worden behandeld. Infecties kunnen zich vanuit de mond dieper via weefsels of via het bloed verspreiden, zelfs als er geen recente tandheelkundige behandeling is gedaan. Het is belangrijk om tandinfecties als oorsprong van bacteriën en wervelkolominfecties te beschouwen. De meeste infecties in het hoofd-hals gebied zijn odontogeen en kunnen leiden tot verschillende complicaties zoals sepsis, endocarditis en necrose.
Ziekte van Crohn
De ziekte van Crohn is een chronische ontsteking van de darmen en wordt in verband gebracht met tandziekten. Het kan onder andere speekselstoornissen veroorzaken dat kan leiden tot xerostomie en tandcariës.
Behandeling
Het infectieziekten team stelde vast dat een tandheelkundige infectie heeft geleid tot MRSA in het bloed van de patiënt. De 54-jarige man werd behandeld met vancomycine met als gevolg dat zijn koorts verdween en zijn pijn minder werd.
Conclusie
Bij de beschreven casus is het waarschijnlijk dat een infectie in de mond zich hematogenisch naar het bloed en daarna naar de wervelkolom heeft verspreid. Bij elke infectie is het heel erg belangrijk om de bron van de infectie achterhalen.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/01/CasusTandheelkundige-MRSA-infectie-kan-leiden-tot-wervelkolominfectie-400.jpg230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2024-06-24 11:17:142024-06-24 12:16:40Casus: Tandheelkundige MRSA-infectie kan leiden tot wervelkolominfectie
Een nasaal geïmpacteerde asymptomatische mesiodens kan op verschillende manieren worden verwijderd. Een casusrapport in Advances in Oral and Maxillofacial Surgery beschrijft de succesvolle toepassing van een nieuwe chirurgische techniek, een gemodificeerde LeFort I vestibulaire incisie, bij een 13-jarige jongen.
Geen uitgebreid onderzoek of gebruik
De maxillaire mesiodens is een veel voorkomende ontwikkelingsafwijking, maar wordt zelden gevonden in de neusbodem. Gewoonlijk wordt een mesiodens dat zich op de neusbodem bevindt verwijderd via intra-orale buccale of palatale transalveolaire benaderingen, met behulp van endoscopie. In 2011 werd een nieuwe techniek beschreven, een gemodificeerde maxillaire vestibulaire benadering met subperiostale intranasale dissectie. Sindsdien heeft de chirurgische benadering echter geen uitgebreid onderzoek of toepassing ondergaan.
Gezonde 13-jarige
Het casusrapport, geschreven door tandheelkundigen uit Saoedi Arabië en Australië, beschrijft een gezonde 13-jarige jongen. Hij onderging een preorthodontische chirurgische verwijdering van een asymptomatische mesiodens in het neusgebied. Een CBCT-scan en orthopantomogram zorgden voor nauwkeurige 3D-lokalisatie van de geïmpacteerde tand, waardoor clinici betere manieren konden bedenken om chirurgisch toegang te krijgen tot uitdagende gebieden. De beelden toonden aan dat de extra tand zich submucosaal bevond en de neusbodem doorbrak, achter de centrale snijtand rechtsboven.
Nieuwe techniek
De patiënt en zijn ouders waren overeengekomen om de tand te laten trekken met behulp van de maxillaire transnasale vestibulaire techniek. De operatie werd uitgevoerd onder algehele anesthesie met oro-endotracheale intubatie. Het bot dat de mesiodens gedeeltelijk bedekte werd verwijderd en de tand werd getrokken.
Geen complicaties
“Door een LeFort I gemodificeerde vestibulaire maxillaire incisie van de hoektand naar de hoektand, werd subperiosteale dissectie van de voorste bovenkaak en neusbodem gedaan, waardoor toegang werd verkregen tot het voorste aspect van de neusbodem”, schreven de auteurs. De patiënt herstelde zonder complicaties.
Geavanceerde vaardigheden vereist
De chirurgische procedure vereist geavanceerde vaardigheden. Ook heeft het beperkte indicaties voor specifieke in de neus ingebedde mesiodens. Verder is het lastig om toestemming te krijgen voor het toepassen van een nieuwe techniek, wat de implementatie ervan verhindert.
Meerdere voordelen
Voordelen van de nieuwe techniek zijn daarentegen optimale zichtbaarheid tijdens de operatie, tijdsefficiëntie en vermindering van het risico op schade aan de bovenste snijtandwortels en nasopalatine neurovasculaire bundel. Dit zorgt voor minimaal botverlies en haalt de noodzaak weg om postoperatief een palatinale spalk te plaatsen.
“Deze nieuwe techniek, die chirurgische ervaring en expertise vereist, wordt aanbevolen vanwege de optimale chirurgische toegang, wat resulteert in een kortere operatietijd en minder botverwijdering met een verminderd risico op schade aan de aangrenzende structuren”, schrijven de auteurs.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2018/05/casus-2.png230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2024-06-10 08:48:022024-05-29 12:55:20Casus: Nasaal geïmpacteerde asymptomatische mesiodens bij 13-jarige succesvol verwijderd met behulp van nieuwe techniek
Een casusrapport gepubliceerd in Special Care in Dentistry laat zien dat een vrouw werd gediagnosticeerd met het Munchausen-syndroom nadat zij verschillende orale chirurgische ingrepen onderging. De vrouw onderging deze behandelingen vanwege aanhoudende tandpijn en mondzweren, echter konden de artsen geen medisch bewijs voor haar symptomen vinden waardoor de diagnose ‘Munchausen-syndroom’ werd gesteld.
Munchausen-syndroom
Het Munchausen-syndroom is een stoornis die patiënten opleggen aan zichzelf (FDIS). Bij patiënten met vage, onduidelijke en uitgebreide geschiedenis die niet verklaard kan worden door klinisch onderzoek en beeldvorming moet de tandarts denken aan het Munchausen-syndroom. FDIS is dus een psychische aandoening waarbij patiënten medische symptomen nabootsen om een behandeling te krijgen.
Casus
Een 53-jarige vrouw meldde zich met kiespijn en zweren. De medische voorgeschiedenis bestond uit een hele lijst van ziekten die de afgelopen vijf jaar in verschillende ziekenhuizen werden gediagnosticeerd en omvatte fibromyalgie, chronisch vermoeidheidssyndroom, systemische lupus en de ziekte van Parkinson. Daarnaast gebruikte de vrouw verschillende medicijnen; methotrexaat, levodopa en niet-steroïde ontstekingsremmende medicijnen zoals paracetamol en codeïne. Daarnaast sprak de vrouw erg dramatisch over haar problemen en behandelingen die ze onlangs had gehad.
Onderzoek
Tijdens het klinisch onderzoek konden geen cariës, tand- of wortelfracturen of andere tandheelkundige aandoeningen worden gevonden. Daarnaast leek het er niet op dat de vrouw atraumatisch poetste en was er ook geen voorgeschiedens van tandtrauma gerapporteerd. De vrouw werd daarom gediagnosticeerd met aanhoudende dentoalveolaire pijn. Echter kwam de vrouw enkele maanden later terug met dezelfde symptomen, had ze daarnaast moeite met eten, spreken en slapen en onderging ze een wortelkanaalbehandeling waarvan de symptomen niet verbeterde.
Opnieuw werd tijdens het klinisch onderzoek geen mogelijke oorzaak van de problemen gevonden en werd er verteld aan de vrouw dat ze mogelijk psychische problemen had en daarvoor naar een kliniek voor chronische pijn moest gaan.
De vrouw onderging meerdere ziekenhuisopnames en ook werden verschillende tanden verwijderd om de pijn te verlichten.
De auteur schreef dat geen enkel laboratorium, beeldvorming of klinisch onderzoek de medische geschiedenis die de vrouw rapporteerde ondersteunde. Daarom is de diagnose FDIS gesteld.
FDIS
Vijf aanwijzingen die aanduiden dat een patiënt mogelijk FDIS heeft zijn:
Het presenteren van de medische geschiedenis op een dramatisch en vage toon door de patiënt
Klinische onderzoeken verklaren de symptomen van de patiënt niet
De patiënt heeft een medische geschiedenis die complex is maar niet ondersteund wordt door medische dossiers
De symptomen van de patiënt verbeteren niet na juiste behandeling of interventies
De patiënt presenteert zich met een voorgeschiedenis van meerdere mislukte interventies.
Conclusie
Wanneer een tandarts vermoed dat de patiënt de ziekte van Munchausen heeft, is het belangrijk om een professional in de geestelijke gezondheidszorg te raadplegen omdat het lastig is om te communiceren met deze persoon. Er bestaat namelijk een kans dat deze patiënten prikkelbaar en angstig worden wanneer ze geconfronteerd worden met de diagnose.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2023/11/Casus-Vrouw-gediagnosticeerd-met-ziekte-van-Munchausen.jpg230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2024-04-08 13:15:392024-03-20 11:46:53Casus: Vrouw gediagnosticeerd met ziekte van Munchausen
Een 64-jarige vrouw in Tennessee ondervond tongverlamming na toediening van lokale infiltratie-anesthesie voor een tandheelkundige restauratie volgens een casusrapport gepubliceerd in Oral and Maxillofacial Surgery Cases. Door de tongverlamming is het vermogen om te praten aangetast.
De nervus hypoglossus
De nervus hypoglossus is een motorische zenuw en is verantwoordelijk voor het stimuleren van bijna alle intrinsieke en extrinsieke tongspieren.
Oorzaken van de zenuwbeschadiging
De zenuwbeschadiging zou veroorzaakt kunnen worden door mechanische compressie tijdens lokale infiltratie waardoor de zenuwen werden samengedrukt; een chemische verwonding in verband met de lokale anesthesie die werd gebruikt; of direct letsel door de naald.
Volgens de auteurs is de iatrogene schade aan de nervus alveolaris inferior uitgebreid in de literatuur beschreven maar is er een gebrek aan literatuur over complicaties met betrekking tot de nervus hypoglossus.
Onduidelijke spraak en afwijking van de tong na infiltratieanesthesie
De 64-jarige vrouw uit Tennessee bezocht haar tandarts om onder plaatselijke verdoving een tand met cariës te behandelen. Via inferieure alveolaire zenuwblokkade kon geen adequate anesthesie worden verkregen waarop de tandarts vervolgens lokale infiltratie anesthesie toepaste in de bodem van haar mond. Kort na de procedure klaagde de vrouw over een afwijking van haar tong naar rechts en onduidelijke spraak, waarnaar ze werd doorverwezen naar de afdeling mond- en aangezichtschirurgie. Het onderzoek liet een significatie dysartrie, rechtszijdige tongatrofie en afwijking naar rechts zien. Verder vertoonde de vrouw diepe hypesthesie voor verminderde pijnzin, lichte aanraking en druk. De MRI-scan van haar hersenen vertoonde geen tekenen van een cerebrovasculair accident of andere neurologische pathologie. Door de verlamming van de tong was het vermogen om te praten aangetast. De vrouw herstelde grotendeels van de zenuwbeschadiging binnen een paar maanden.
Vervolgbehandelingen
De 64-jarige vrouw werd gediagnosticeerd met rechtszijdige hypoglossale en linguale zenuwletsels. Ze werd doorverwezen naar logopedie, spraakstrategie en neuromusculaire elektrische stimulatie. Verder onderging ze om de 3 maanden vervolgonderzoeken. Na een paar maanden behandeling verbeterden de zwakte van de tong, het bewegingsbereik, het gevoel van de tong. Haar onduidelijke spraak verbeterde tot 85%.
Conclusie
Aangezien de verwonding kan ontstaan door verschillende aandoeningen, waaronder goedaardige en kwaadaardige pathologie, is een volledige medische geschiedenis, klinisch onderzoek en beeldvorming noodzakelijk.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2021/10/Het-verhaal-van-een-vrouw-en-honderden-anderen-met-vele-jaren-pijn-door-een-TMJ-implantaat.jpg230400anitatesthttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svganitatest2023-11-13 13:18:542023-10-26 14:58:22Casus: Zenuwbeschadiging van de nervus hypoglossus na infiltratie-anesthesie
Een 44-jarige vrouw heeft mogelijk osteonecrose van de kaak (ONJ) ontwikkeld als gevolg van kankerimmunotherapie. Volgens het casusrapport dat in Oral Surgery, Oral Medicine, Oral pathology and Oral Radiology is gepubliceerd is het pas het tweede gemelde geval van een verband tussen ONJ en pembrolizumab, een gehumaniseerd antilichaam dat wordt gebruikt bij de behandeling van meer dan twintig kankers.
Terugval
In september 2021 kreeg de vrouw, die eerder Hodgkin-lymfoom had, een terugval van kanker. Ze had diffuse ossale hypermetabole metastatische foci in haar schedelbasis, evenals in haar axiale en appendiculaire skelet. Twee maanden later begon ze met een wekelijkse behandeling met gemcitabine, vinorelbine, doxorubicine en pembrolizumab, met plannen voor een autologe transplantatie.
Pijnlijke tandvleeslaesie
Na vier weken ging de patiënt voor een evaluatie vanwege een pijnlijke tandvleeslaesie. Een positronemissietomografie (PET) -scan onthulde abnormale opname bij de linguale plaat van de rechterkaak met corticale onregelmatigheid. In de rechter submandibulaire klier was ook asymmetrische activiteit te zien die mogelijk obstructief was, schreven de auteurs.
Gezwollen gebied
De vrouw meldde dat de rechter linguale gingiva van de onderkaak pijn deed en dat ze mobiliteit voelde van de derde kies rechtsboven en de eerste kies van haar rechter onderkaak. Deze laatste bleek ook een “door motten aangevreten radiolucent patroon” en lichte extrusie te hebben op een röntgenfoto. Het gebied van de bodem van haar mond tot aan de linguale occlusale tafel was gezwollen en gevoelig.
Te wijten aan behandeling
Artsen vermoedden dat de laesie te wijten was aan een behandeling of systemische ziekte. Daarom werden een goede mondhygiëne en spoeling met chloorhexidine aanbevolen. Een maand later bevond zich in het gezwollen gebied nu een oppervlakte van 12 x 5 mm blootliggend bot. Ook was het omliggende tandvlees ontstoken. De vrouw had zware tandplakafzettingen omdat ze door de pijn was gestopt met tandenpoetsen. Ze had ook overmatige groei van het tandvlees rond verschillende tanden, schreven ze.
Verwijdering van necrotisch botsegmet
Het gebied werd schoongemaakt en ze kreeg te horen dat ze een week later terug moest komen voor debridement, zolang haar bloedwaarden dat toestonden. Drie weken later kwam ze terug en was het blootliggende botgebied gegroeid tot 17 x 10 mm. Volgens het rapport is het hele necrotische botsegment verwijderd.
Symptoomvrij
Ze kreeg te horen dat ze haar mondhygiëne-regime moest handhaven en keerde vier dagen later terug om een autologe stamceltransplantatie te ondergaan. Ze had geen andere symptomen en de vrouw was in juni 2022 symptoomvrij, schreven de auteurs.
Medicijn tegen meerdere soorten kanker
Momenteel wordt pembrolizumab, een immuuncontrolepuntremmer, gebruikt bij de behandeling van long-, hoofd- en nek-, maag-, baarmoederhals-, colon-, rectum- en sommige soorten borstkanker, evenals melanoom en Hodgkin-lymfoom. Het wordt toegediend door langzame injectie.
Minder orale toxiciteit
Over het algemeen tolereren patiënten immuuncontrolepuntremmers beter en ervaren ze minder orale toxiciteit in vergelijking met conventionele chemotherapie. Er zijn echter orale bijwerkingen gemeld, waaronder slijmvliesveranderingen, zoals vervelling van het tandvlees en een droge mond. Hoewel ONJ minder vaak wordt gemeld bij immuuncontrolepuntremmers, is het wel gemeld bij ipilimumab.
Toenemend gebruikersaantal
Het aantal patiënten dat pembrolizumab gebruikt zal waarschijnlijk blijven toenemen. Daarom “moeten alle verdere gevallen van ONJ worden gedocumenteerd om het tandheelkundig management beter te informeren over kankerpatiënten die pembrolizumab-therapie ondergaan”, schreven de auteurs.
Mogelijke trauma’s verminderen
“Bij patiënten die orale en systemische symptomen vertonen die verband houden met hun immunotherapie, moet ervoor worden gezorgd dat mogelijke trauma’s aan de mondholte worden verminderd.”
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2020/01/Afwijkingen-van-het-kaakbot-.jpg230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2023-08-19 10:24:392023-08-19 17:41:16Casusverslag: osteonecrose van de kaak mogelijk veroorzaakt door kankerimmunotherapie
Een 12-jarige meisje had een vasculaire laesie met verkalkte bloedstolsels in de buurt van de parotisklier. Vanwege het tandachtige uiterlijk op beeldvorm werd de vreemde massa verwijderd, waarna het flebolieten bleek te bevatten. Het casusrapport uit het Journal of Pediatric Surgery Case Reports verhoogt het bewustzijn van hoe een opeenhoping van flebolieten op beeldvorming kan verschijnen.
Diagnostische uitdaging
Afhankelijk van de cellulaire en klinische kenmerken kunnen vasculaire laesies worden geclassificeerd als hemangiomen of misvormingen. Het meest voorkomende type zijn veneuze misvormingen, die vaak voorkomen in het hoofd en de nek. Soms vormen ze een diagnostische uitdaging vanwege de zeldzaamheid en de subtiliteit van onderzoeksresultaten.
Flebolieten ontwikkelen zich wanneer een intravasculaire trombus verkalkt. Hoewel ze goedaardig zijn, kunnen flebolieten zwelling en cosmetische misvorming veroorzaken als ze niet worden behandeld. Soms kunnen flebolieten zorgen baren omdat ze er stevig en onregelmatig uit kunnen zien op beeldvorming.
Massa en zwelling
De auteurs uit Ierland beschrijven in het casusrapport een 12-jarige meisje met een rechtszijdige gezichtsmassa en zwelling dat was doorverwezen naar een pediatrische kno-kliniek. Het meisje had dit al vijf maanden, maar meldde het nooit aan haar ouders. Volgens het kind had de massa dezelfde grootte en vorm behouden en had ze geen relevante medische voorgeschiedenis.
Verband met de kauwspier
Bij het onderzoek vond een arts een stevige, onregelmatige massa op de rechterwang van het kind. Hoewel het niet zacht was, veroorzaakte het wel gezichtsasymmetrie. Het zat niet vast aan haar huid, maar het leek te bewegen als ze kauwde, wat suggereert dat het verband hield met de kauwspier.
Bimanueel aanraken gaf aan dat de massa gerelateerd kan zijn aan de parafaryngeale of parotisruimte. Er was geen zwelling van de lymfeklieren en de rest van het onderzoek was onopvallend, schreven de auteurs.
Beeldvorming toont ‘tand’
Pogingen om een echogeleide biopsie uit te voeren mislukten omdat de naald niet in de laesie kon doordringen. In plaats daarvan werden er CT- en MRI-beelden van de nek gemaakt. Dit toonde een ongewone laesie met verkalking die op een tand leek, in de buurt van de grens van de parotisklier van het meisje en de kauwspier.
Biopsie en flebolieten
De auteurs waren bezorgd dat de ongewone verschijning een tand was die ontstond in kiemceltumoren. Een multidisciplinair team beval daarom een excisiebiopsie aan. Het meisje onderging een oppervlakkige parotidectomie om de massa op te nemen. Hierin waren meerdere flebolieten samengeklonterd, wat het tandachtige uiterlijk bij beeldvorming gaf. Ze herstelde en er kwam geen zwelling in het gezicht terug, schreven ze.
Diverse laesies
Dit type laesies is erg divers en moet daarom per geval moeten worden beoordeeld. Het is “belangrijk om een presentatie als deze in gedachten te houden bij het maken van een differentiële diagnose van een zwelling van de speekselklier bij een pediatrische patiënt”, schreven de auteurs.
Een 26-jarige man kon worden behandeld voor een zeer ongebruikelijk infratemporale fossa (ITF)-abces in een kauwspier nadat met behulp van beeldvorming een diagnose kon worden gesteld. Een casusrapport in het Cureus Journal of Medical Science beschrijft hoe het abces, dat ontstond na het trekken van een derde molaar, verdween na drainage en een antibioticakuur.
Zeldzame infectie
Een van de belangrijkste kauwspieren in de ITF is de laterale pterygoid. Wanneer een abces een ontsteking van de laterale pterygoid veroorzaakt, kan dit gezichtspijn, kauwproblemen en aanzienlijke trismus veroorzaken. Infectie van de ITF met abcesvorming komt niet vaak voor. Ook lijkt het vaak op andere inflammatoire aandoeningen, zoals disfunctie van het temporomandibulaire gewricht, wat kan leiden tot een verkeerde diagnose.
Zwelling na extractie
Het casusrapport beschrijft het geval van een man die twee weken na een bilaterale extractie van de derde molaar in de bovenkaak een zwelling in het gezicht kreeg. Hij ervoer constant een lokale, doffe pijn in zijn gezicht met uitstraling naar zijn linker slaap die verergerde toen hij zijn kaak opende. Pijnstillers zorgden niet voor verlichting, en de man had trismus en lichte koorts, schreven de auteurs van Texas Tech University Health Sciences Center. De symptomen van de man bleven ondanks het gebruik van amoxicilline en clindamycine gedurende een week elk.
Beeldvorming toon ITF-abces
Bij het lichamelijk onderzoek had de man een aanzienlijke zwelling die warm en zacht was. Er was niets ongewoons op de extractieplaats van de verstandskies en er waren geen tekenen van dysfonie, dyspneu en dysfagie. Laboratoriumresultaten toonden echter aan dat de man een verhoogd aantal witte bloedcellen had. Ook toonde een CT-scan een verzameling vloeistof in de laterale pterygoid, wat duid op een ITF-abces.
Drainage
Vanwege de nabijheid van het abces tot het mondslijmvlies en om onmiddellijke pijnverlichting te bieden, werd het abces gedraineerd. Een vloeistofmonster werd naar het laboratorium gestuurd om te testen. Hoewel het draineren de zwelling verminderde werd de man alsnog ter observatie opgenomen in het ziekenhuis. Daarnaast kreeg hij intraveneuze antibiotica toegediend.
Operatieve incisie en drainage
Desondanks kreeg de patiënt opnieuw koude rillingen, aanhoudende koorts, zwelling, trismus en pijn. Omdat de labresultaten een verhoogd aantal witte bloedcellen toonden, voerden clinici een operatieve incisie en drainage uit. Binnen een paar dagen na de operatie verbeterde de toestand van de man. Hij werd ontslagen en kreeg twee weken antibiotica en een vervolgafspraak.
Onderscheiden van andere aandoeningen
Volgens de auteurs is slechts een ander geval van de laterale pterygoid als abcesplaats in de ITF bekend. Ze “benadrukken we de zeldzaamheid van laterale pterygoïde abcessen en het belang om ITF-abcessen te onderscheiden van andere gelijkaardige aandoeningen zoals temporomandibulaire gewrichtsdisfunctie”.
Geen consensus over aanpak
Maxillofaciale CT-scans kunnen de behandeling versnellen, abcesuitbreiding voorkomen en pathologie uitsluiten. Hoewel chirurgische drainage de voorkeursbehandeling is, bestaat er geen consensus over de optimale aanpak. “Toekomstige studies zouden de optimale chirurgische benadering en antibiotische therapie voor ITF-abcessen moeten onderzoeken”, schreven de auteurs.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2023/07/Kauwspier.jpg230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2023-07-01 09:30:282023-07-01 10:59:43Casus: Zeer ongebruikelijk abces in kauwspier van 26-jarige man na verstandskiesextractie
Een medicijn dat wordt gebruikt om kanker te behandelen heeft er mogelijk voor gezorgd dat het tandweefsel van een 58-jarige man zeer langzaam genas na een kaakoperatie. Volgens de auteurs van het casusrapport dat in het Journal of the American Dental Association is gepubliceerd moeten tandartsen zich bewust zijn van het feit dat dit kan gebeuren.
Losgeraakte kroon
Het artikel beschrijft het geval van een man met een losgeraakte kroon die behandeling zocht bij een prosthodontische kliniek. Een jaar eerder was bij hem een gastro-intestinale tumor verwijderd waarvoor hij sindsdien dagelijks een dosis imatinib nam. Dit is een tyrosinekinaseremmer die wordt gebruikt voor de behandeling van bepaalde kankers. Het medicijn helpt voorkomen dat kankercellen zich verspreiden. Meerdere tyrosinekinaseremmers dragen waarschuwingslabels die complicaties bij wondgenezing aanhalen, maar dit is niet het geval bij imatinib.
Extractie en antibiotica
Na te zijn onderzocht, stemde de man in met een extractie, ridge preservation en, in de toekomst, een tandheelkundig implantaat. De patiënt kreeg plaatselijke verdoving en de tand werd getrokken. Na de procedure kreeg de patiënt antibiotica voorgeschreven en moest hij tweemaal daags met chloorhexidine spoelen. Hij hield dit eerste echter maar drie dagen vol omdat hij de bijwerking van ernstige diarree niet kon verdragen.
Doffe pijn
Bij een vervolgafspraak een week later meldde de patiënt aanvankelijk geen pijn te voelen, maar bleek hij na het stoppen met de antibiotica een doffe pijn te voelen. Hoewel een intraoraal onderzoek aantoonde dat er geen vocht op de plaats zat en dat de hechtingen op hun plaats zaten, was het zachte weefsel op de plaats rood en pijnlijk bij aanraking. Volgens het rapport schreef de arts hem driemaal daags 500 mg amoxicilline voor.
Drie dagen daarna begon de man opnieuw dezelfde doffe pijn te ervaren, evenals een “bederfelijke” smaak. Omdat een intraoraal onderzoek niets ongewoons aan het licht bracht, verwijderde de arts de hechtingen om te zien of er sprake was van irritatie van de weke delen. Vijf weken na de procedure was de man pijnvrij, maar was het zachte weefsel niet volledig genezen. Ook toonde een röntgenfoto verlies van het coronale deel van het bottransplantaat.
Revisieoperatie
Nog eens drie weken later was het zachte weefsel aan het genezen, op een gebied van 2×3 mm bij de middenrug naar de linguale zijde bij de mesiale wortel na. Een revisieoperatie werd uitgevoerd vanwege het waargenomen verlies van het coronale deel van het bottransplantaat.
Vertraagde wondgenezing door imatinib
Ook na deze operatie werd een vertraagde wondgenezing waargenomen. Omdat er bezorgdheid bestond dat imatinib de genezing zou kunnen belemmeren, werd na overleg met de oncoloog van de besloten dat de patiënt tijdelijk kon stoppen met de medicatie. Hierna genas de wond goed. Helaas bleek zeven maanden na de revisieoperatie uit een röntgenfoto dat er nog steeds botverlies was. Alle vervolgprocedures werden voor onbepaalde tijd gepauzeerd.
Overleg met oncoloog
Volgens de auteurs was het zeer waarschijnlijk dat imatinib de weefselgenezing van de man beïnvloedde vanwege de complexe interacties met cellen, weefsels en het immuunsysteem. Daarom zouden tandartsen vóór tandheelkundige procedures moeten overleggen met de oncoloog van patiënten die imatinib gebruiken. Mogelijk kan het gebruik van dit medicijn tijdelijk worden gestopt of verminderd tot het gezonde weefsel goed geneest.
“Tandartsen moeten rekening houden met de mogelijkheid van verminderde genezing bij hun patiënten die imatinib gebruiken, vooral vóór procedures die het tandvleesweefsel beschadigen, hoewel deze bijwerking niet wordt vermeld in de bijsluiter van het geneesmiddel”, schreven de auteurs.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2022/05/Casus-Kankermedicijn-leidt-mogelijk-tot-vertraagde-genezing-tandweefsel-bij-58-jarige-man.jpg230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2023-06-19 13:22:542023-05-17 12:09:08Casus: Kankermedicijn leidt mogelijk tot vertraagde genezing tandweefsel bij 58-jarige man
Op lange termijn streven we bij patiënten naar een microbiologisch evenwicht en occlusale stabiliteit in de mond. In deze video van de NVVRT wordt vooral ingegaan op de occlusale stabiliteit na orthodontie.
Microbiologisch evenwicht is een stabiel oraal microbioom, dus zonder ontstekingen, zowel parodontaal als endodontisch.
Er zijn 5 factoren beschreven die effect hebben op een gebalanceerde occlusie namelijk; condylar inclination, incisal guidance, occlusal plane inclination, compensating cuve en cuspal inclination. Het aanpassen van een van deze factoren heeft direct effect op de andere factoren. In onderstaande video worden deze factoren uitgelegd en aan de hand van 4 casussen wordt de occlusale stabiliteit besproken.
Een submandibulaire klierligatieprocedure om kwijlen onder controle te krijgen leidde bij een zesjarige jongen met autisme tot een levensbedreigende zwelling van de keel. De auteurs van een korte mededeling in Advances in Oral and Maxillofacial Surgery twijfelen aan de werkzaamheid van de klierligatieprocedure en benadrukken de mogelijke catastrofale complicaties, zoals bijna het geval bij deze patiënt.
Vaak bij ontwikkelingsstoornissen
Chronisch kwijlen, of sialorroe, komt vaak voor bij personen met neuromusculaire en ontwikkelingsstoornissen, zoals de jongen die in de mededeling wordt beschreven door tandartsen uit Nieuw-Zeeland. Het verhoogt onder andere het risico op periorale huidinfecties en aspiratiepneumonie.
Sialorroe corrigeren
Het is mogelijk om sialorroe te corrigeren door submandibulaire kanalen te verplaatsen en ligatie van de speekselkanalen. Dergelijke procedures worden gepromoot als snel, eenvoudig en met een laag morbiditeitsrisico, volgens de auteurs. Gedocumenteerde complicaties zijn onder meer langdurige zwelling, verlamming en vertraagde hervatting van orale voeding. Levensbedreigende orofaryngeale zwelling en compromis van de luchtwegen waren nog niet gemeld.
Zesjarige met autisme
De mededeling heeft daar verandering in gebracht door het geval te beschrijven van een jongen met non-verbale autisme en ernstige ontwikkelingsstoornissen. Hij werd naar de spoedeisende hulp van een ziekenhuis gebracht vanwege een uitstekende tong en zichtbare submandibulaire zwelling. De jongen had geen koorts of moeite met ademhalen, maar hij was geagiteerd en had moeite om te gehoorzamen en tot rust te komen.
Operatie voor kwijlen
Drie maanden eerder onderging de jongen een bilaterale ligatie van de submandibulaire klier om zijn overmatige speekselvloed te beheersen. Eerdere submandibulaire en parotis-injecties met botulinumtoxine hadden zijn kwijlen niet verbeterd.
Gedrag beperkt onderzoek
Kaakchirurgen in het ziekenhuis vermoedden een odontogene infectie. Er kon echter geen onderzoek of beeldvorming worden uitgevoerd wegens het gedrag van de jongen. Omdat de luchtwegen van de jongen werden bedreigd, werd hij zonder duidelijke diagnose naar de operatiekamer gebracht. Nadat meerdere nasotracheale en orotracheale intubatietechnieken faalden, voerde de anesthesist een noodtracheostomie uit.
Geen odontogene infectiebron
De chirurgen voerden extraorale en intraorale exploratie uit. Grote hoeveelheden pus vloeiden bij de incisie uit het linker submandibulaire kanaal van de jongen. Clinici vonden geen odontogene infectiebron, schreven ze. Na de operatie had de jongen postoperatieve zorg nodig op de intensive care.
Herstelperiode
Een computertomografiescan toonde zwelling van de linkerkant van de tong, palatine tonsillen en bilaterale submandibulaire klieren. Negen dagen lang werd de jongen geïntubeerd en kreeg hij een groot aantal medicijnen, waaronder antibiotica, steroïden, spierverslappers en kalmerende middelen, volgens het bericht. In de volgende drie weken werd de patiënt overgebracht naar een kinderziekenhuis, waar hij verschillende invasieve procedures onderging om mogelijke complicaties van de noodtracheostomie te onderzoeken.
Twijfel over doeltreffendheid sialorroe-operatie
Met dit geval “reflecteren we op de werkzaamheid van chirurgisch management bij sialorroe en evalueren we de procedurele morbiditeit opnieuw”, scheven de auteurs. De algemeen geaccepteerde lage morbiditeit van een submandibulaire speekselligatie zou moeten worden heroverwogen.
“De auteurs twijfelen aan de doeltreffendheid van de ligatie van de submandibulaire kanalen, bevelen een zorgvuldige selectie van gevallen aan voor procedures voor de ligatie van de submandibulaire kanalen, waarbij wordt erkend dat de procedure het risico met zich meebrengt van een catastrofale beschadiging van de luchtwegen met veeleisend en arbeidsintensief herstel”, concluderen ze.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2018/02/speeksel.gif230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2023-06-04 13:18:002023-05-10 14:03:09Casus: Levensgevaarlijke complicaties na operatie voor kwijlen bij zesjarige jongen
Het inslikken van een tandheelkundige kroon heeft bij een 51-jarige man geleid tot een ongewoon geval van appendicitis. Met behulp van beeldvorming kon de kroon worden verwijderd waarna de patiënt volledig herstelde, volgens een casusrapport in Cureus Journal of Medical Science.
Zeldzaam
Een blindedarmontsteking wordt zelden veroorzaakt door ingeslikte vreemde voorwerpen: het was in slechts 0,005% van alle gevallen in de VS de oorzaak. Na een review van 100 jaar onderzoek naar gevallen van appendicitis veroorzaakt door het inslikken van vreemde lichamen, merkten de auteurs uit Amerika op dat de ingeslikte items scheuren veroorzaken en dat bijna alle objecten radiopaak zijn. Dit benadrukt het belang van het gebruik van beeldvorming, schreven ze.
51-jarige man
Bij de casus ging het om een 51-jarige man die de afdeling spoedeisende hulp bezocht nadat hij gedurende meerdere dagen acute pijn rechts onderin zijn buik had. Hij meldde ook dat hij misselijkheid en een scherpe, verergerende pijn in zijn maag ervoer.
Mogelijk ingeslikte kroon
De medische en chirurgische geschiedenis van de man was onopvallend, maar hij was onlangs bij de tandarts geweest om kronen op zes tanden te laten plaatsen. De patiënt meldde dat de meeste van zijn oude kronen waren uitgevallen of dat hij ze had opgehoest. Hij gaf toe dat hij er misschien een had ingeslikt, schreven de auteurs.
Geen directe tekenen van appendicitis
Hoewel lichamelijk onderzoek geen directe tekenen van appendicitis toonde, werd vanwege de voorgeschiedenis van de patiënt een abdominale röntgenfoto en CT-scan gemaakt. De beeldvorming onthulde een metalen gebied van 1 x 0,9 cm in de appendix van de man. Ook waren er inflammatoire bevindingen die consistent waren met een acute blindedarmontsteking. Verder was er een gebrek aan normale spiersamentrekkingen in de darmen in het rechter onderste kwadrant van de man.
Robotgeassisteerde operatie
Op basis hiervan diagnosticeerden clinici de patiënt met acute appendicitis. Hij kreeg profylactische preoperatieve antibiotica voorgeschreven en onderging vervolgens een met succes voltooide robotgeassisteerde blindedarmoperatie. Na de procedure werd een tandkroon als oorzaak ontdekt. De man herstelde zonder complicaties.
Medische geschiedenis en beeldvorming zijn belangrijk
De zeldzaamheid van een vreemd voorwerp dat appendicitis veroorzaakt maakt deze zaak belangrijk, volgens de auteurs. Wanneer het klinische beeld een ongecompliceerde blindedarmontsteking suggereert, zoals in dit geval, zijn met name gedetailleerde medische geschiedenis, lichamelijk onderzoek en beeldvorming van vitaal belang voor de behandelingsplanning, schreven ze.
“Beeldvorming, hoewel vaak onnodig bij de eerste diagnose van acute appendicitis, kan ook van vitaal belang zijn bij het tonen van een vreemd lichaam in de appendix, zoals bij deze patiënt,” concludeerden de auteurs.
In deze video van de NVVRT worden de mogelijkheden en uitdagingen bij het gebruik van verschillende mallen en matrijzen in de mondzorg besproken. Daarnaast ook een introductie van een gefreesde mal voor het nauwkeurig en snel overzetten van een digitale set-up naar composiet in de mond.
Een gefreesde mal om het gebit in een keer op te bouwen met composiet kan gebruikt worden als gevolg van bijvoorbeeld slijtage, lange termijn testfase of voor vormherstel van elementen vóór orthodontie. Bestaande mallen zijn de siliconen mal, putty mal en dieptrek mal. De nieuwste mal is de Bart mal. Aan de hand van klinische situaties worden de verschillende mallen besproken.
In deze video worden aan de hand van verschillende klinische situaties behandelingen met telescoopprotheses getoond. De tandheelkundige anamnese, behandelalternatieven, definitieve behandeling en prognose worden met behulp van klinische foto’s in beeld gebracht.
In de casuspresentatie worden verder ook de patiëntevaluatie en reflectie op de behandeling besproken.
Het verwijderen van een derde molaar bij een gezond 17-jarig meisje leidde tot een zeldzame, levensbedreigende vasculaire laesie die oncontroleerbare bloedingen veroorzaakte. Een casusrapport in Oral and Maxillofacial Surgery Cases beschrijft hoe beeldvorming hielp bij de behandeling van dit pseudo-aneurysma.
Vasculaire noodsituaties
In de VS worden jaarlijks meer dan 10 miljoen derde molaren verwijderd. Bij 3,5% tot 14,8% van deze gevallen komen complicaties voor, meestal infectie, alveolaire osteitis en paresthesie. Pseudo-aneurysma’s, zoals in dit geval, zijn perivasculaire hematomen die zich vaak vormen na arterieel letsel en worden vastgehouden door een fibreuze pseudocapsule. Vanwege hun hogere breuksnelheden worden pseudo-aneurysma’s beschouwd als vasculaire noodsituaties en kunnen ze leiden tot levensbedreigende bloedingen.
Zeldzame complicatie
In de tandheelkunde worden de meeste gemelde gevallen van pseudo-aneurysma’s gediagnosticeerd bij patiënten met aanhoudend recent maxillofaciaal trauma of na microvasculaire of orthognatische chirurgie. Hoewel significante postoperatieve bloedingen een zeldzame complicatie zijn na extracties van de derde molaar, moeten clinici op de hoogte zijn van de oorzaken en mogelijke behandelingen, schreven de auteurs afkomstig van Temple University Hospitals in Philadelphia, VS.
Routinematige extractie
Het casusrapport beschrijft een gezond 17-jarig meisje die een routinematige extractie van haar mandibulaire derde molaren onderging. Om bij de molaren te komen werd een distale incisie gebruikt om de mucoperiostale flap omhoog te brengen. De zenuwen waren intact en de tanden werden verwijderd zonder overmatig bloeden, volgens het verslag.
Zwelling en blauwe plekken
Drie dagen na de procedure kwam het meisje terug en klaagde ze over zwelling en blauwe plekken in het rechter gezicht, pulserende pijn, malaise en koorts. Een intraoraal onderzoek onthulde zeer ontstoken zacht weefsel rond de resterende holte van geëxtraheerde tand # 32 dat spontaan bloedde en gevoelig was om aan te raken.
Stevige bloeding
Bij het onderzoeken van de mucoperiostale flap ontdekte de chirurg een stevige bloeding. Onder de omringende zachte weefsels van de tand waren “leverstolsels”, of onvolledige fibrines die klonteren, die zich presenteerden als langzaam ontwikkelende roodbruine stolsels. Er werd geen purulentie aangetroffen en de buccinator-spier was erg gekneusd, schreven de auteurs.
Niet onder controle
De clinici stelden vast dat de bloeding door de inferieure alveolaire slagader werd veroorzaakt. Omdat ze de bloeding niet onder controle kregen brachten de medische hulpdiensten de patiënt over naar een klinische setting. Een computertomografie-angiografie (CTA) en angiografie van haar rechter externe halsslagader onder algemene anesthesie toonden een pseudo-aneurysma die tevoorschijn kwam uit de inferieure alveolaire tak van haar rechter interne maxillaire slagader.
Het team plaatste een microkatheter voor snelle doorvoer over een voerdraad in de rechter maxillaire slagader, en een reeks afneembare spiralen werd over de inferieure alveolaire slagader geplaatst. Na de procedure werd het meisje overgebracht naar de neurochirurgische intensive care-afdeling voor verdere observatie.
Ontslagen met follow-up
De tweede dag na de operatie kreeg de tiener een bloedtransfusie. Twee dagen later werd ze ontslagen met nauwgezette follow-up met orale en maxillofaciale chirurgie en interventionele radiologiediensten, schreven de auteurs. Hoewel het meisje de eerste paar maanden na de procedure hoofdpijn meldde, werd deze steeds minder frequent. Ze heeft geen terugkerende bloedingen gehad.
Bewust zijn van potentieel fatale laesie
Volgens de auteurs moet elke beoefenaar die tandheelkundige extracties uitvoert zich bewust zijn de deze potentieel fatale vasculaire laesie. “Hoewel de meest voorkomende oorzaak van postoperatieve bloedingen verwonding van de weke delen is, moeten pseudo-aneurysma’s, hoewel zeldzaam, worden opgenomen in de differentiële diagnose wanneer de bloeding aanhoudt ondanks voortdurende lokale maatregelen”, concludeerden de ze.
https://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2020/03/richtlijn-derde-molaar.gif230400Redactiehttps://www.dentalinfo.nl/wp-content/uploads/2024/06/Logo-Dental-info-wit-2.svgRedactie2023-04-17 13:18:482023-03-27 16:26:04Casus: Zeldzame, levensbedreigende laesie na extractie van derde molaar bij 17-jarig meisje
Voor een optimale gebruikerservaring maakt dental INFO gebruik van cookies. Als u deze site blijft gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies.
