Casus: Patiënt met een hard plekje naast een kies

Foto’s: dr. Melissa Dennison, Bedford, N.H.

Diagnose
De diagnose is linguale mandibulaire sequestratie, die voorkomt in de linguomandibulaire regio. De natuurlijke positie van de tanden zorgen voor een beschutte omgeving om het weefsel tegen chronische aanvallen en besmetting te beschermen. Wanneer een tand geëxtraheerd is, is het gebied meer kwetsbaar voor irritatie door het verlies van bescherming. Daarnaast kan de druk van het kauwen een chronische ontsteking veroorzaken binnen het weefsel en bot door constante krachten op de molaarregio met als gevolg necrose van het bot.

Osteonecrose wordt ook geassocieerd met een aantal risicofactoren: extracties, trauma, systemische factoren zoals diabetes, immunosuppressie, ziekte van Paget, osteopetrose en radiotherapie. Osteonecrose als gevolg van therapie waarbij bisfosfonaten gebruikt worden, wordt ook genoemd omdat de medicijnen osteoclasten onderdrukken en botremodilatie belemmeren. Bedogni, et al. (2010) legde verband tussen osteonecrose en het gebruik van alendronaat (Fosamax), het ontwikkelen van linguale mandibulaire sequestratie, en het falen van implantaten in sommige gevallen.

Patiënten beschrijven de pijn als een “doffe pijn” die vaak heviger wordt bij kauwen en slikken. Ulceratie kan plaatsvinden met het verschijnen van osseuze fragmenten. De tong kan ulceraties vertonen door de wrijving tegen de botfragmenten.

Elf casen van linguale mandibulaire sequestratie werden gedocumenteerd door Peters et al. in 1993. Het is aannemelijk dat de molaarregio gevoeliger is voor deze type sequestratie en dat milde trauma genoeg is om de veranderingen in bot te starten en ulceraties te veroorzaken. Een röntgenfoto bij dit ziektebeeld geeft geen typisch beeld, omdat het beeld er normaal uitziet en geen radiologische afwijkingen vertoont. Dit komt doordat de laeses slechts een beperkt gebied van de linguale corticale plaat aan doen. Kessler (2005) suggereert dat er mogelijk een bijzonderheid is van die specifieke locatie die ervoor zorgt dat het ziektebeeld daar tot uiting komt. Hij voegt bij aan deze theorie toe dat het merendeel van de gedocumenteerde casen in de regio van de linea mylohyoidea voorkomen. Hij legt verder uit dat een hoge positie van de linea er ook voor zorgt dat die regio kwetsbaarder is voor trauma, ulceratie en fractuur. Kessler benadrukt dat wanneer de linea mylohyoidea verhoogd is en dicht onder het mucosale oppervlak van de ulceratie, dat micro-organismen en ontsteking makkelijk kunnen uitbreiden naar het uitstekende bot. Dit kan als gevolg op lokaal gebied een osteomyelitis veroorzaken met botnecrose en sequestratie.

Kleine gebieden van bot beginnen dan los te laten en het proces van sequestratie begint. Als osteoclasten proberen om de losse botfragmenten te resorberen, produceren de onstekingscellen granulatieweefsel als de botpartikels naar het oppervlak gestuwd worden.

De patiënten met linguale mandibulaire sequestratie uit het casereport van Peters hadden een gemiddelde leeftijd van 47 jaar met een range van 32-57 jaar. De tijdsduur van constatering tot het einde van behandeling was zo’n drie weken. De verhouding man-vrouw lag op 7:4. Deze ratio is anders dan de ratio gevonden bij de bifosfonaatgebruikers, aangezien de vrouwen dit product veel meer gebruiken.

Behandeling
Vaak is het mogelijk om voorzichtig de botfragmenten te verwijderen met compleet herstel als gevolg. Echter bestaat de behandeling meestal uit chirurgische verwijdering van de botfragmenten, die normaal resulteert in heling van het aangedane gebied. De keuze van therapie is afhankelijk van de ernst van de symptomen.

Bron:
rdhmag.com

Mei 2011