Cursus: Team zorg(t) voor het parodontium

Doelgroep: tandartsen, mondhygiënisten, assistenten

Parodontale zorg en behandeling hebben als doel om elementen te behouden in een gezonde mond. Daarbij is uitgebreide aandacht nodig voor de medische anamnese waarbij gescreend wordt of een systemische aandoening en medicatie invloed hebben op de conditie van het parodontium. Daarnaast is het belangrijk te beseffen dat er individuele verschillen zijn in vatbaarheid en immuunrespons.

Het begint met een goede DPSI score die de toegang kan vormen tot uitgebreidere diagnostiek en behandelplanning.

Tijdens het uitgebreide parodontale onderzoek wordt een parodontiumstatus ingevuld. Samen met röntgenfoto’s wordt de diagnose gesteld. Vervolgens kan een behandelplan opgesteld worden. Afhankelijk wat er al in de eerste lijn aan gebitsreiniging en niveau van de zelfzorg gedaan is, wordt eerst zoveel mogelijk non-chirurgisch behandeld ten gunste van de mondgezondheid. Een goede initiële behandeling zal chirurgische vervolgbehandeling zoveel mogelijk beperken.

Specifieke aandacht moet er zijn voor het niveau van de zelfzorg. Preventieve maatregelen zijn essentieel om uiteindelijk lange termijn succes tijdens de nazorg een goede kans van slagen te geven. Behandeling in de tweede lijn kan hierin verschillen van die in de eerste lijn. Dit heeft met zowel gedrag van de behandelaar als van de patiënt te maken hebben. Een goede initiële behandeling, die als verlengstuk van de diagnostiek geldt, levert een enorme gezondheidwinst op. Er zijn niet veel wegen naar een frisse mond. Een goede start is een unieke kans die niet gemist mag worden.

Naast de klassieke weg van chirurgische pocketeliminatie, eventueel regeneratief, zijn er meerdere technieken om de prognose van een of meerdere elementen te verbeteren. Muco-gingivale chirurgie is hier een voorbeeld van. Het betreft dan minimaal invasieve micro-chirurgische ingrepen. Tandvlees rondom recessies is vaak lastig goed te onderhouden. De orthodontist maakt in dergelijke situaties deel uit van het zorgteam. Het kan hier ook gaan om patiënten die geen parodontitis hebben.

Er gaat niets boven het behoud van natuurlijke elementen. Indien er een tand of kies verloren is gegaan of wanneer elementen een slechte endodontisch-restauratief en/of parodontale prognose hebben, dient pas overwogen te worden of een prothetische reconstructie met een implantaat geïndiceerd is. Een implantaat is iets heel anders dan een natuurlijk element en dient anders benaderd te worden in de diagnostiek en zeker ook tijdens de na- en de zelfzorg. Parodontale voorzorg en een goede relatie met degenen die de suprastructuur vervaardigen en plaatsen is essentieel.

Interdisciplinaire samenwerking heeft een synergetisch effect. Intercollegiaal overleg met de endodontoloog, de orthodontist, de kaakchirurg en de tandtechnieker zijn van groot belang