Wat mag wel en wat niet? Bekijk de tuchtrechtelijke uitspraken van augustus 2014 over een achtergebleven afgebroken vijlpunt, ophoping van fouten leidt tot BIG-schorsing, een deugdelijk dossier en altijd een afspraak maken bij breuk melktand.

Afgebroken vijlpuntje blijft achter in het mesio- buccale kanaal; gebruikelijke complicatie

Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Amsterdam (nr2013/401T)
(ECLI:NL:TGZRAMS:2014:83)

Klager verwijt de tandarts onder andere dat zij op onzorgvuldige wijze een tandheelkundige behandeling (wortelkanaalbehandeling en het trekken van een verstandskies) heeft uitgevoerd, waarbij onder andere verdovingsvloeistof in klagers wang is terechtgekomen en tijdelijk een grote zwelling in zijn gezicht is ontstaan. Daarnaast is een stukje van de X2-vijl afgebroken, en na behandeling in het mesio- buccale kanaal achtergebleven, zodat klager de tandarts verwijt dat zij fouten heeft gemaakt bij de behandeling van klager.

Ten aanzien van de zwelling constateert het College dat niet meer is vast te stellen wat de oorzaak van de zwelling is geweest. Voor de beoordeling van het handelen van verweerster is dat ook niet van belang, omdat een complicatie als deze een (bij deze behandeling) bekende (maar niet vaak voorkomende) complicatie is. Een zodanige zwelling kan ook ontstaan bij een behandeling die helemaal op juiste wijze wordt uitgevoerd. Klager heeft volgens het College dus de pech gehad dat deze complicatie is ontstaan, maar dat had hem bij een andere tandarts ook kunnen overkomen.

Ten aanzien van het afgebroken vijltje verschillen de partijen van mening of verweerster dit tijdens de behandeling aan klaagster heeft gemeld. Wat hier volgens het College ook van zij, naar het oordeel van het College is ook ten aanzien van het afbreken van het vijltje niet komen vast te staan dat verweerster klager onjuist heeft behandeld, dan wel dat haar hiervan op enige wijze een verwijt te maken valt. Evenals ten aanzien van de zwelling wordt door het College overwogen dat het afbreken van een vijlpuntje bij een behandeling als de onderhavige, een bekende complicatie is. Een en ander resulteert in het oordeel dat bij deze ene behandeling zeer ongelukkig, als een ongelukkige samenloop van omstandigheden, twee complicaties zijn opgetreden, waarvoor verweerster geen tuchtrechtelijk verwijt kan worden gemaakt als bedoeld in artikel 47 lid 1 van de Wet op de Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg. Het Regionaal Tuchtcollege wijst daarom de tuchtklacht af.

Bekijk hier de uitspraak


Ophoping van fouten leidt tot een jaar schorsing uit het BIG-register

Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Amsterdam (nr. 2013/315 T) (ECLI:NL:TGZRAMS:2014:81)

Verweerder heeft bij klaagster elementen 11, 12, 21 en 22 verwijderd en een tijdelijke voorziening geplaatst. Op 21 maart 2012 heeft hij een negendelige brug geplaatst op drie pijler-elementen. Verweerder heeft nog een aantal keren op verzoek van klaagster de brug in de mond geslepen. De klacht van klaagster houdt in, dat verweerder voorafgaand aan de behandeling geen vooronderzoek heeft gedaan en geen foto’s heeft gemaakt van het gebit van klaagster. Hij heeft hierdoor een verkeerde diagnose gesteld. Het plaatsen van het brugdeel was zinloos en paste niet goed. Klaagster heeft daardoor veel pijn geleden. Daarnaast verwijt klaagster dat verweerder opeens is vertrokken en de behandeling abrupt heeft beëindigd, zonder een goede overgangsregeling en dat hij niet is aangesloten bij een klachtenregeling. Ter onderbouwing van haar klacht heeft klaagster een rapportage in het geding gebracht van tandarts D., welke de klachtonderdelen nader specificeert.

Het College oordeelt dat gelet op het door verweerder verrichte tandheelkundig handelen bij klaagster, te weten het verwijderen van elementen, het vervaardigen van de tijdige voorziening en het plaatsen van de burg, verweerster paradontaal röntgenologisch onderzoek had moeten verrichten voorafgaand aan de behandeling. Het College sluit daarbij op dit punt aan bij de rapportage van tandarts D. Verweerder heeft verder door het ontbreken van behoorlijk vooronderzoek, een verkeerde diagnose gesteld en tevergeefs een brug geplaatst. Het gebit van klaagster was immers opgeschikt om een brug te plaatsen. Ook hier neemt het College de bevindingen van tandarts D. over. De stelling van klaagster dat het brugdeel niet goede paste en dat zij hierdoor veel pijn heeft geleden, is niet door verweerder bestreden. Verweerder heeft namelijk geen verweer gevoerd, omdat hij onvindbaar is. Op grond van het voorgaande concludeert het College dat de klacht in alle onderdelen gegrond is. Verweerder heeft gehandeld in strijd met de zorg die hij in gevolge artikel 47 lid 1 van de Wet op de Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg jegens klaagster had behoren te betrachten, zodat schorsing van de inschrijving van verweerder in het BIG-register voor de duur van één jaar gepast is.

Bekijk hier de uitspraak


Onder alle omstandigheden een deugdelijk medisch dossier

Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag (nr. C 2013.473) (ECLI:NL:TGZCTG:2014:300)

Ingevolge artikel 7:454, eerste lid van het Burgerlijk Wetboek (BW) richt de hulpverlener een dossier in met betrekking tot de behandeling van de patiënt. Hij houdt in het dossier aantekeningen van gegevens omtrent de gezondheid van de patiënt en de ten diens aanzien uitgevoerde verrichtingen bij en neemt andere stukken, bevattende zodanige gegevens, daarin op, een en ander voor zover dit voor de goede hulpverlening aan hem noodzakelijk is. In het onderhavige geval had de tandarts met de Dienst Justitiële Inrichting (DJI) een overeenkomst gesloten, welke inhield dat de tandarts van elke patiënt een medisch dossier diende bij te houden conform artikel 7:454 BW en daarin, naast de persoonsgegevens van de patiënt, kort maar duidelijk, diende aan te tekenen welke behandeling werd uitgevoerd, welke nadere afspraken met de patiënt werden gemaakt en welke medische mededelingen en adviezen werden gegeven. Dit is een beperktere dossiervoering dan op basis van de wet van de tandarts werd verwacht.

Het Centraal Tuchtcollege oordeelt dat het enkele feit dat de tandarts met de DJI een overeenkomst heeft gesloten inhoudende dat de dossiervoering meer beknopt kan plaatsvinden (kort maar duidelijk), het niet anders maakt dat de tandarts zich aan de wettelijke vereisten dient te houden. Weliswaar kan de dossiervorming in de penitentiaire inrichting waar de klager zich tijdens de behandeling bevond, mede door de tijdsdruk waaronder gewerkt moet worden beknopt plaatsvinden, maar dat laat onverlet dat ook voor deze dossiervoering de minimumnorm geldt, namelijk dat duidelijk moet zijn welke behandeling is uitgevoerd en op basis van welke gegevens. Het Centraal Tuchtcollege is daarnaast met het Regionaal Tuchtcollege van oordeel dat het dossier in casu te summier is en niet voldoet aan de minimum norm van informatieverstrekking. Toch acht het Tuchtcollege het evenwel begrijpelijk dat bij de tandarts verwarring is ontstaan door het ogenschijnlijk naast elkaar bestaan van deze twee regelingen. Nu met deze uitspraak de eventueel bestaande verwarring wordt weggenomen, zal het Centraal Tuchtcollege het klachtenonderdeel wel gegrond verklaren, maar ter zake geen maatregel opleggen.

Bekijk hier de uitspraak

Bij breuk melktand altijd een afspraak maken

Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Amsterdam (nr. C 2013/316 T) (ECLI:NL:TGZRAMS:2014:88)

Klaagster dient een klacht in over de behandeling van haar minderjarig zoontje, welke bij een val zijn linker voortand heeft afgebroken. Zij stelt daarbij dat zij tijdens het telefoongesprek, waarin zij (buiten de praktijkuren van verweerder) aangaf wat het geval was en niet de kans kreeg haar herhaaldelijk verzoek om een consult aan verweerder uit te leggen. Op grond van de telefonische informatie van klaagster, achtte verweerder een consult niet nodig.

De volgende dag heeft klaagster zich met haar zoontje bij een andere tandarts gevoegd, welke de melktand heeft geëxtraheerd. De klachten waren snel daarna verholpen. Klaagster verwijt de tandarts dat hij geweigerd heeft de gebroken linker voortand op de praktijk te beoordelen, waardoor haar minderjarig zoontje onnodig lang pijn heeft geleden. Verweerder heeft zich schriftelijk in deze procedure verweerd, maar is niet ter zitting verschenen.

In de tuchtrechtelijke procedure geldt dat, waar de verklaringen van partijen tegenover elkaar staan, aan het standpunt van de één niet meer geloof kan worden gehecht dan aan dat van de ander, tenzij uit de verklaringen van anderen dan partijen en/of andere bewijsmiddelen, moet worden afgeleid dat één van de partijen het gelijk aan haar zijde heeft. Het College stelt op basis van een door klaagster gemaakte (gewone) foto van de tand vast dat er sprake was van een breuk van de linker (melk) voortand.

In de NMT-praktijkrichtlijn “Opvang tandheelkundige spoedgevallen buiten Praktijkuren” is onder meer beschreven dat de tandarts in beginsel niet mag weigeren om een patiënt tandheelkundige eerste hulp te verlenen bij kennelijke (pijn)klachten. Voorts staat op de NMT- en Telefoonkaart (tandletsel) onder het kopje “Tand verplaatst (luxatie) bij blijvende melktanden” vermeldt patiënt diezelfde dag, liefst zo snel mogelijk, een afspraak te geven. En onder het kopie “Stuk afgebroken (kroonfractuur) bij een melktand”: bij pijn of kapotte lip voor dezelfde dag een afspraak geven.

Naar het oordeel van het College had verweerder op grond van het telefoongesprek met klaagster, waarin hij werd geïnformeerd over het feit dat het minderjarig zoontje bij een val een melktand had gebroken en pijn had, actie moeten ondernemen om de toestand van de tand persoonlijk te beoordelen en zo nodig te behandelen. De conclusie is dat de klacht daarmee gegrond is en verweerder een verwijt kan worden gemaakt ingevolge artikel 47 lid 1 van de Wet op de Beroepen Individuele Gezondheidszorg jegens klaagster en haar minderjarige zoontje had behoren te betrachten. Bij de oplegging van de maatregel heeft het College meegewogen dat verweerder zonder bericht van een verhindering, niet ter zitting is verschenen. Hij heeft zich op die manier niet toetsbaar opgesteld, waardoor herhaling van zijn gedrag niet kan worden uitgesloten. Om die reden legt het Regionaal Tuchtcollege de maatregel van een berisping op.

Bekijk hier de uitspraak

Door:
Sebastiaan van der Leer – Köster Advocaten N.V

Wat mag wel en wat niet? Bekijk de tuchtrechtelijke uitspraken van juli 2014 over niet vergoede bedragen, voor rekening van de tandarts, gedeclareerde behandelingen die niet hebben plaatsgevonden en onvoldoende oraal onderzoek en informeren.

Uitspraken van het Centraal Tuchtcollege en de regionale Tuchtcolleges van juli 2014

Dat wat niet vergoed wordt, komt voor rekening van de tandarts

Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag (nr. 2013/041) (ECLI:NL:TGZRSG:2014:76)

De tandarts heeft klaagster geadviseerd om een kroon te plaatsen en daarbij met haar afgesproken dat in het geval de zorgverzekeraar een deel van de begrote kosten voor de behandeling niet zou dekken, deze restantkosten voor rekening van de tandarts zouden komen. Hierbij is door de tandarts gedacht aan een mogelijk verschil van enkele tientallen euro’s. Op 25 december 2012 wordt er een noodkroon geplaatst en een afspraak ingepland voor 15 januari 2013 om de definitieve kroon te plaatsen. Op 25 december 2012 wordt al wel door de tandarts de hele behandeling (dus inclusief het plaatsen van de definitieve kroon) gedeclareerd. Op 8 januari 2013 ontvangt klaagster een rekening van € 204,95 als zijnde het bedrag dat niet door haar ziektekostenverzekering wordt gedekt. Tussen partijen ontstaat een geschil of dit bedrag valt onder het surplus dat voor rekening van de tandarts zou komen. De tandarts stelt dat dit niet het geval is (uitgaande van het feit dat dit enkele tientallen euro’s zou betreffen) en weigert de definitieve kroon te plaatsen, zolang klaagster de rekening nog niet heeft voldaan.

Het Regionaal Tuchtcollege oordeelt allereerst dat het ongeoorloofd is dat de tandarts op 25 december 2012 de volledige behandeling (inclusief het plaatsen van een noodkroon op 15 januari 2013) bij de ziektekostenverzekering van klaagster declareerde. Daarnaast stelt het College dat bij een dergelijk vage afspraak tussen tandarts en patiënte, een mogelijk surplus dat niet onder de dekking van de ziektekostenverzekeraar valt, voor rekening van de tandarts komt. Bij een overschrijding van de kosten die daarvoor in gedachten zijn gehouden, moet de afspraak worden geacht te zijn afgesproken in het voordeel van de patiënt. Dat het restantbedrag hoger uitviel dan verwacht, moet dan ook voor rekening en risico van de tandarts komen en blijven, aldus het College. Door de weigering van de tandarts om tot plaatsing van de kroon over te gaan, vóórdat de rekening door klaagster werd betaald, heeft de tandarts klaagster de zorg onthouden waarop zij aanspraak mocht maken. Het Regionaal Tuchtcollege legt de tandarts daarom de maatregel van een waarschuwing op.

Bekijk hier de uitspraak

Zeven van de acht gedeclareerde behandelingen hadden niet plaats gevonden

Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Den Haag (nr.2013-043) (ECLI:NL:TGZRSGR:2014:75)

In de praktijk van de tandarts heeft klaagster een periode van zes maanden als tandarts-assistente stage gelopen. In diezelfde periode is klaagster door de tandarts behandeld en is haar daarvoor een rekening gestuurd. Tijdens haar stage heeft klaagster er bij de tandarts diverse malen op aangedrongen de verzonden declaratie aan te passen, aangezien volgens haar een aantal behandelingen die daarop waren geplaatst, niet waren uitgevoerd (in totaal zeven van de acht behandelingen waren niet uitgevoerd). De verzonden declaratie is niet aangepast en is ter incasso uit handen gegeven waarna klaagster werd gedagvaard voor de rechtbank, sector kanton. Klaagster heeft ter terechtzitting aangevoerd dat zeven van de acht gedeclareerde behandelingen niet hebben plaatsgevonden. Bij vonnis van 26 november 2012 heeft de Kantonrechter de vordering van de tandarts afgewezen. Klaagster verwijt de tandarts dat hij opzettelijk een onjuiste declaratie heeft opgesteld en dat hij op onjuiste wijze is omgegaan met haar bezwaren tegen de onjuiste declaratie.

Het Regionaal Tuchtcollege constateert dat de tandarts een onjuiste declaratie aan klaagster heeft gestuurd. Volgens de tandarts is er sprake geweest van een vergissing. Vier onderdelen van de declaratie zagen volgens de tandarts op een voorgenomen, maar niet uitgevoerde wortelkanaalbehandeling, waarvoor een behandelplan moest worden opgesteld, maar zijn per abuis in de declaratie terecht gekomen. Het College kan niet met zekerheid uitsluiten dat er sprake is geweest van een vergissing van de tandarts, maar heeft wel ernstige bedenkingen bij de gang van zaken binnen de praktijk. Het is in de praktijk van de tandarts kennelijk niet alleen mogelijk dat tenminste vier niet uitgevoerde behandelingen op een declaratie terecht komen, zonder dat dit wordt opgemerkt. Daarbij komt dat de patiëntenkaart uitermate summier is. De tandarts kon hier ter zitting ook geen opheldering over geven. In reactie op de onjuiste declaratie, oordeelt het College dat de tandarts niet alleen heeft verzuimd de declaratie te corrigeren, maar dat hij het ook heeft laten gebeuren dat een incasso-traject is ingezet en hij zich niet adequaat heeft bekommerd over het verloop daarvan. Hierdoor heeft het zover kunnen komen dat klaagster zich voor de Kantonrechter heeft moeten verantwoorden. Gelet op het voorgaande, acht het College de klacht gegrond dat de tandarts op onjuiste wijze een declaratie heeft ingediend en deze declaratie op onjuiste wijze heeft afgehandeld. Als gevolg hiervan legt het College de tandarts de maatregel van een berisping op.

Bekijk hier de uitspraak

Onvoldoende oraal onderzoek en onvoldoende informeren: waarschuwing

Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Groningen (nr. T2013/07) (ECLI:NL:TGZRGRO:2014:24)

Klaagster heeft haar 26 door haar eigen tandarts laten verwijderen. Een dag later heeft klaagster zich bij verweerder (een waarnemer van haar behandelende tandarts) gemeld met pijnklachten en een zwelling in haar wang. Op grond daarvan heeft verweerder klaagster geadviseerd om ook de 27 te extraheren. Klaagster heeft getwijfeld of zij dit element wilde laten verwijderen en heeft dan ook enige tijd in een wachtkamer gezeten om hierover na te denken. Daarna is klaagster weer naar de behandelkamer van verweerder gegaan. Uiteindelijk heeft klaagster ingestemd met de extractie van element 27 en heeft verweerder deze kies getrokken. Klaagster verwijt verweerder dat hij een onjuiste diagnose heeft gesteld op basis waarvan hij zonder noodzaak element 27 heeft getrokken. Verweerder heeft daarbij volgens klaagster, voordat hij het advies gaf om element 27 te verwijderen, onvoldoende onderzoek verricht door het gebit van klaagster niet oraal te onderzoeken, maar zich slechts te baseren op een foto die eerder (voorafgaand aan de extractie van de 26) was gemaakt. Verweerder betoogt dat hij is uitgegaan van de bevindingen van de behandelende tandarts en dat hij op grond hiervan zelf geen oraal onderzoek heeft uitgevoerd.

Het College is van oordeel dat de diagnostiek van verweerder (voorafgaand aan de extractie van de 27) onvoldoende is geweest. Verweerder had oraal onderzoek bij klaagster moeten uitvoeren en had zich niet uitsluitend mogen baseren op de gemaakte foto’s van het gebit van klaagster. Ter zitting heeft verweerder aangegeven dat wanneer hij een andere behandeling zou hebben uitgevoerd, een groot risico bestond dat element 27 op een later moment alsnog verwijderd zou moeten worden. Daarnaast heeft hij ter zitting aangegeven dat een andere behandeling van het element erg veel geld zou kosten. Er waren derhalve in de optiek van verweerder geen andere duurzame behandelopties ten aanzien van element 27 dan extractie.

Het College is van oordeel dat verweerder dergelijk argument aan klaagster in overweging had moeten geven. Klaagster had op basis van deze argumenten een meer weloverwogen beslissing kunnen nemen, die verweerder haar nu heeft onthouden. Dit klemt temeer, omdat het voor verweerder duidelijk was dat er bij klaagster weerstand bestond tegen extractie van element 27. Het vereiste van een deugdelijk informed consent, dat is neergelegd in artikel 7:448, 2e lid, onder c, van het Burgerlijk Wetboek, is door verweerder niet nageleefd. Nu verweerder klaagster niet volledig heeft geïnformeerd, heeft klaagster op basis van onvoldoende informatie toestemming gegeven voor de extractie van 27. Ten aanzien van deze ontoereikende diagnostiek en het niet informeren over andere mogelijkheden, kan verweerder daarom een tuchtrechtelijk verwijt worden gemaakt, zodat de oplegging van de maatregel van een waarschuwing passend wordt geacht door het Regionaal Tuchtcollege.

Uit deze klachtbehandeling wordt nogmaals duidelijk dat een tandarts ook kan worden afgerekend op een handelswijze die geen onderdeel van de klacht is. Duidelijk wordt door het College het informeren van verweerster de tandarts aangerekend terwijl dat geen onderdeel van de door klaagster geformuleerde klacht was. Zo kan een onterecht verwijt ten aanzien van het ene behandelonderdeel alsnog leiden tot een tuchtrechtelijke maatregel ten aanzien van een ander onderdeel dat door het Tuchtcollege in haar beoordeling of de verweerder een tuchtrechtelijk verwijt te maken valt, toch in haar beoordeling wordt meegenomen.

Bekijk hier de uitspraak

Door:
Sebastiaan van der Leer – Köster Advocaten N.V

Soms is de scheidslijn dun. Wat is wel en niet geoorloofd? Bekijk de uitspraken van het Centraal Tuchtcollege en de regionale Tuchtcolleges van juni 2014 over uitnodigen voor consult in weekend, benadelen van de ziektekostenverzekeraar en aanpassing praktijk na normschending.

Bij pijnklachten ook in het weekend uitnodigen voor een consult

Uitspraak 6 juni 2014, Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg te Zwolle (nr. 196/2013) (ECLI:NL:TGZRZWO:2014:74)
Tandarts trekt vrijdagavond een kies bij klaagster. ’s Nachts meldt klaagster zich bij de huisartsenpost en daarna bij de alarmcentrale van de tandartsenpraktijk met pijnklachten. Zaterdagochtend neemt de tandarts contact op met klaagster en zorgt via de huisartsenpost voor antibiotica. Vervolgens is klaagster opgenomen in het AMC en driemaal geopereerd aan een logeabces. Het Regionale Tuchtcollege verwijt de tandarts dat hij klaagster op zaterdagochtend niet op consult heeft laten komen. De tandarts heeft klaagster antibiotica voorgeschreven zonder haar te zien, terwijl hij wist dat klaagster ’s nachts de huisartsenpost had gebeld met pijnklachten. Dit had volgens het Tuchtcollege aanleiding kunnen zijn om klaagster op consult te laten komen. De tandarts heeft zich verweerd door te stellen dat de echtgenoot van klaagster aan de telefoon niet heeft verzocht om een consult. Met dat verweer constateert het Regionale Tuchtcollege dat de tandarts zijn verantwoordelijkheid voor de beslissing of een consult noodzakelijk was, niet heeft genomen. Hiermee is de tandarts te passief geweest. Volgens het Regionale Tuchtcollege had de tandarts (bij de echtgenoot) moeten doorvragen en klaagster voor consult moeten laten komen. Door deze houding heeft de tandarts de tuchtnorm van artikel 47 Wet BIG geschonden zodat hem de maatregel van een waarschuwing wordt opgelegd.

Bekijk hier de uitspraak

“Brutaal geval van het benadelen van de ziektekostenverzekeraar”

Uitspraak 19 juni 2014, Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg (nr.c2013.470) (ECLI:NL:TGZCTG:2014:250)

Klaagster verwijt de tandarts dat hij de behandeling onjuist heeft uitgevoerd, waardoor zij langere tijd heeft rondgelopen met een lelijk gebit, en dat de tandarts de ziektekostenverzekeraar van klaagster heeft opgelicht. Het Regionale Tuchtcollege concludeert allereerst dat de tandarts zich volstrekt onvoldoende op de hoogte heeft gesteld, dan wel heeft gehouden, van de (reeds lange tijd bestaande) technieken ten behoeve van het orthodontisch verplaatsen van gebitselementen. Daarnaast stelt het Regionale Tuchtcollege vast dat ter zitting, naar aanleiding van op de patiëntenkaart van klaagster vermelde behandeling vragen zijn gesteld waarbij uit de beantwoording van diverse vragen bleek dat verweerder opzettelijk allerlei niet verrichte behandelingen en onjuiste codes heeft opgevoerd. Dit was volgens de tandarts gedaan in samenspraak met de klaagster, omdat zij over onvoldoende financiële middelen zou beschikken en haar behandeling anders niet mogelijk zou zijn. Het Regionaal, en later het Centrale Tuchtcollege, komen tot de conclusie dat de orthodontische behandelingen, zoals door de tandarts uitgevoerd, zwaar onder de maat zijn. Daarnaast is er volgens het Tuchtcollege sprake van “een zeer brutaal geval van het benadelen van de ziektekostenverzekeraar”. Hieruit volg dat beide klachtonderdelen gegrond worden verklaard, omdat de tandarts in strijd zou hebben gehandeld met de zorg die de tandarts volgens artikel 47 lid 1 van de Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg jegens klaagster had behoren te betrachten. Om die reden acht het Centrale Tuchtcollege de maatregel van schorsing van inschrijving van de tandarts in het BIG-register gedurende de periode van één maand passend en geboden.

Bekijk hier de uitspraak

Aanpassing praktijk na normschending, het kwaad was al geschied

Uitspraak 19 juni 2014, Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg (nr.c2013.084) (ECLI:NL:TGZCTG:2014:243)

Tandarts wordt verweten dat zij de wortelkanaalbehandeling aan element 26 niet goed heeft uitgevoerd, met als gevolg dat de kies verloren is gegaan, dat zij geen cofferdam heeft gebruikt en dat zij meerdere initiële behandelkosten in rekening heeft gebracht. In eerste aanleg bij het Regionaal Tuchtcollege wordt de tandarts berispt, waarna de tandarts bij het Centraal Tuchtcollege in hoger beroep gaat.

Bij het Centraal Tuchtcollege betoogt de tandarts dat zij de wortelkanaalbehandeling wél adequaat zou hebben verricht, beklaagt zij zich over de hoogte van de opgelegde maatregel en stelt zij dat in het kader van de klacht en de opgelegde maatregel, haar praktijk heeft laten doorlichten en de wijze van dossiervoering heeft verbeterd.

Het Centraal Tuchtcollege oordeelt dat bij de uitvoering van een wortelkanaalbehandeling in de beroepsgroep als aanvaarde standaard geldt dat er een foto vóór (ter vastlegging van de beginsituatie), een elektronische lengtebepaling en/of een lengtefoto (om de correcte lengte van de wortelkanalen te bepalen) en een foto na voltooiing van de behandeling wordt gemaakt (ter beoordeling van het eindresultaat). Niet in geschil is dat deze standaard ook ten tijde van de uitgevoerde wortelkanaalbehandeling bij klaagster gold. Ter zitting in hoger beroep heeft de tandarts verklaard dat zij om – ook voor haarzelf – onverklaarbare redenen bij de behandeling van klaagster geen van de zojuist genoemde foto’s heeft gemaakt. Reeds hierom kan het beroep van de tandarts tegen de overweging van het Regionaal Tuchtcollege dat de behandeling van element 26 niet toereikend was, niet slagen. Het beroep dat ziet op dit onderdeel wordt dan ook verworpen.

Ten aanzien van de opgelegde maatregel stelt het Centraal Tuchtcollege dat het doorlichten van haar praktijkvoering een adequate reactie vormt, maar onvoldoende aanleiding is om een lichtere maatregel op te leggen. De aanpassingen die zich ná het verwijtbaar handelen hebben voorgedaan, doen niets af aan de ernst van het tuchtrechtelijke verwijt dat de tandarts gemaakt kan worden.

Bekijk hier de uitspraak

Door:
Sebastiaan van der Leer – Köster Advocaten N.V