Na de extractie van een kies die volgens de patiënt op brute wijze verliep, heeft de patiënt een trauma opgelopen en nog lange tijd last van de kies en kaak gehad. De tandarts die de kies trok, is later spoorloos verdwenen. Daardoor zag het college het doorhalen van de inschrijving van de tandarts in het BIG-register als enige juiste maatregel.

Situatie

In december 2017 meldt klager zich bij zijn tandarts met een kies waar een stuk van is afgebroken. De tandarts opereerde op dat moment als zelfstandige en klager stond sinds mei 2017 bij deze tandarts ingeschreven. In februari 2018 is de kies door beklaagde getrokken bij klager. Dit gebeurde volgens de patiënt op “brute en ondeskundige wijze”.

Door deze onjuiste behandeling – die gezien de ernst van de situatie eigenlijk door een kaakchirurg had moeten worden uitgevoerd – ging veel bot verloren en raakte de zenuw van de naastgelegen kies beschadigd. Daardoor moest deze later ook getrokken worden door een kaakchirurg. Bovendien resulteerde de behandeling voor de patiënt in een traumatische ervaring waardoor deze bijna twee jaar niet meer naar de tandarts durfde te gaan.

Gedurende deze twee jaar voegde de tandarts haar praktijk samen met een andere praktijk. Klager stapte hierbij ook over naar de nieuwe partij, maar heeft de tandarts nooit meer gezien. Nadat het patiëntendossier van klager incompleet was overgedragen is de tandarts zonder aankondiging of boodschap vertrokken. Sindsdien is zij spoorloos.

Klacht

Op basis van bovenstaande klaagt de patiënt zijn tandarts aan. De klacht is nadrukkelijk bedoeld om te voorkomen dat de beklaagde ooit nog haar werk als tandarts kan uitvoeren. Klager verwijt beklaagde het volgende:

• Het stellen van een verkeerde diagnose en het uitvoeren van een onjuiste behandeling;
• Het onzorgvuldig omgaan met de klachten van klager en het zich kwetsend uitlaten over klager in het dossier;
• Het onzorgvuldig omgaan met en overdragen van het dossier aan de nieuwe praktijk;
• Het niet achterlaten van een adres waar wij bereikbaar was voor klachten of aansprakelijkstelling;

Beoordeling

Aangezien voor het college niet te achterhalen was waar beklaagde verblijft, heeft beklaagde ook niet de kans gekregen zich tegen dit verwijt te verdedigen. Het college stelt beklaagde hiervoor verantwoordelijk.

Door de afwezigheid van beklaagde kon het college haar beoordeling enkel baseren op de verklaring van klager. Die wordt als voldoende uiteengezet en aannemelijk gemaakt beoordeeld. De onjuiste diagnose en behandeling worden bevestigd in overlegde documenten en correspondentie met andere specialisten. Daarnaast blijkt uit passages uit de patiëntenkaart (“eikel!”) geen enkel respect voor de patiënt.

Het college beoordeelt dan ook: “Beklaagde is ernstig tekortgeschoten bij de behandeling van klager. Daarnaast is de wijze waarop zij zich over klager in het dossier heeft uitgelaten ver beneden peil.” Bovendien wordt het niet kenbaar maken van een adres – en het daardoor ontlopen van haar verantwoordelijkheden tegenover klager en het college – beklaagde zwaar aangerekend.

Uitspraak

Gezien de ernstige onbekwaamheid in de diagnose, behandeling en nazorg door beklaagde, en gezien het feit dat beklaagde spoorloos is verdwenen, acht het college niets minder dan de maatregel van het doorhalen van de inschrijving in het BIG-register als gepast. Beklaagde is ook uitgesloten van herinschrijving in de toekomst en is geschorst van haar werkzaamheden totdat de uitspraak van het college onherroepelijk wordt verklaard.

Bron:
Overheid.nl

Een tandarts werd verweten dat hij een zorgverzekeraar bewust en stelselmatig op verschillende manieren heeft opgelicht door bijvoorbeeld aan upcoding te doen. Ook zou hij niet mee hebben gewerkt aan een fraudeonderzoek. De klachten worden gegrond geacht en de inschrijving van de tandarts in het BIG-register wordt doorgehaald. Het beroep van de tandarts wordt door het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Den Haag verworpen.

Situatie

De klaagster, een zorgverzekeraar, heeft in 2021 een klacht ingediend tegen een tandarts met de specialisatie mondziekten en kaakchirurgie. Het Regionaal Tuchtcollege te Zwolle heeft de klacht gegrond verklaard en aan de tandarts de maatregel van doorhaling van zijn inschrijving in het BIG-register opgelegd, waartegen de tandarts in beroep is gegaan.

De beklaagde werkte van 2003 tot 2012 als kaakchirurg in een ziekenhuis waarmee de klaagster een overeenkomst had. De beklaagde diende via het ziekenhuis rechtstreeks elektronische declaraties in bij klaagster, die door haar werden voldaan. Sinds 2013 werkte hij bij Stichting J., een door hem begin 2013 opgericht Zelfstandig Behandelcentrum Kaakchirurgie, waarvan hij ook bestuurder is. Voor de werkzaamheden die beklaagde voor J. verrichtte bestond geen overeenkomst met klaagster. Patiënten hebben door of namens beklaagde gestuurde facturen ter declaratie ingediend bij klaagster, die deze – in ieder geval deels – vergoed heeft.

In april 2012 ontving een medewerkster van klaagster een interne melding over sterk afwijkende declaraties. Zo zou de verrichting “poliepen verwijderen” 1000 keer vaker dan het landelijk gemiddelde zijn gedeclareerd door de tandarts. Het ziekenhuis had in een reactie aangegeven dat de zorg niet geleverd was. Uit een benchmarkonderzoek bleek vervolgens dat de beklaagde hogere bedragen declareerde, dat bij 99% van alle verzekerden röntgenfoto’s werden gedeclareerd – meer dan bij andere kaakchirurgen – en dat er ver bovengemiddeld vaak een verrichting werd gedeclareerd per verzekerde.

Met medewerking van het ziekenhuis heeft klaagster in 2017 dossieronderzoek uitgevoerd waarna ze ruim 3,5 ton terugvorderde. Er waren veel declaraties waarbij de zorg feitelijk niet geleverd was of die onrechtmatig waren. Beklaagde heeft hierop in 2018 niet gereageerd.

Ook zijn er verschillende fraudeklachten over de werkzaamheden van de tandarts voor Stichting J. Een voorbeeld hiervan is dat de beklaagde het deel van een nota dat niet wordt vergoed door de verzekeraar aan hem wilde laten crediteren. De verzekerde zou het niet vergoede deel dan niet hoeven te betalen. Degene die verantwoordelijk was voor de facturering was het hier echter niet mee eens en beëindigde in 2015 de samenwerking.

Hierop werd door de klaagster in 2016 een fraudeonderzoek gestart, waarvoor ze bij verschillende verzekerden een machtiging opvroeg. Bij brief heeft de verzekeraar aan beklaagde aangegeven dat ze een dossiercontrole zou uitvoeren naar misbruik en oneigenlijk gebruik ten aanzien van declaraties over de periode 2012 tot en met 2015.

Beklaagde werd verzocht om medische dossiers toe te sturen, maar dit deed hij niet. Hij herkende zich niet in de aantijgingen en vond het onderzoek disproportioneel. Slechts onder bepaalde voorwaarden wilde de tandarts medewerking bieden, maar de klaagster ging hier niet mee akkoord. Gedurende het jaar 2017 was er verschillende keren contact tussen klaagster en beklaagde, maar de tandarts verleende uiteindelijk geen medewerking. In december 2017 beklaagde heeft klaagster aangekondigd dat zij een bedrag van ruim een ton gaat terugvorderen.

Klacht

De klaagster verwijt de beklaagde dat hij haar bewust en stelselmatig op verschillende manieren heeft opgelicht. Hij heeft declaraties ingediend voor niet of niet zodanig geleverde zorg, bijvoorbeeld door aan upcoding te doen en een zwaardere verrichting te declareren dan de daadwerkelijk uitgevoerde verrichting. Daarnaast heeft de tandarts niet meegewerkt aan een fraudeonderzoek. Dit zou in strijd zijn met het belang van een goede uitoefening van de individuele gezondheidszorg.

Beoordeling

Onjuiste declaraties

Bij de beoordeling van het eerste onderdeel gaat het niet om of er al dan niet voldoende grondslag was voor het uitvoeren van een detailcontrole. Wel moet er worden getoetst of voldoende aannemelijk is dat de verweten gedragingen hebben plaatsgevonden. Dit gaat om de gedragingen binnen de verjaringstermijn van tien jaar.

Wat betreft het declareren van zorg die niet is geleverd beargumenteert de beklaagde dat hem niet kan worden verweten dat een “no show” werd gedeclareerd. Volgens hem heeft het ziekenhuis het niet goed verwerkt dat hij in zulke gevallen “voor eigen risico” in het systeem voerde. Het college overweegt dat beklaagde als zorgverlener verantwoordelijk is voor het invoeren van de juiste declaratiegegevens. Als in het dossier genoteerd staat dat een patiënt niet is verschenen en beklaagde voert op dezelfde dag ter declaratie een röntgenfoto op, dan kan dit niet anders dan een opzettelijk onjuiste declaratie zijn waar beklaagde zelf verantwoordelijk voor kan worden gehouden. Aangezien voor andere bevindingen van de klaagster geen verklaring is gegeven gaat het college ervan uit dat deze juist zijn.

De beklaagde heeft geen gemotiveerd verweer gevoerd tegen de feitelijke bevindingen van de klaagster over het upcoden. Wel heeft hij uiteengezet dat in een brief van de NZA vermeld was dat er geen combinaties van prestaties uitgesloten zijn om gelijktijdig geregistreerd te worden indien zij beide ook daadwerkelijk zijn uitgevoerd. Echter is het niet toegestaan om meerdere prestaties voor één verrichting vast te leggen – wat de tandarts wel deed. Binnen de beroepsgroep bestond ook ten tijde van de verweten gedragingen consensus dat een andere manier van declareren niet rechtmatig is. Dat beklaagde daadwerkelijk de overtuiging had dat zijn manier van combineren van codes wel rechtmatig was, is niet goed voorstelbaar, oordeelt het college.

Van een derde van de beoordeelde röntgengerelateerde declaratiecodes bleken de foto’s niet aanwezig te zijn in het systeem. De beklaagde bestrijdt dit niet, maar gaat ervan uit dat de dossiers buiten zijn schuld om niet compleet zijn. Daarnaast heeft beklaagde beschreven dat hij de beoordeling van een röntgenfoto soms bij een volgend consult voor een tweede keer doet en deze dan ook voor een tweede keer kan declareren. Het college zegt echter dat beklaagde als behandelend kaakchirurg verantwoordelijk was voor de dossiervoering. Ook kan het opnieuw bekijken van een eerder beoordeelde foto niet nogmaals gedeclareerd worden. Het ontbreken van een groot deel van de gedeclareerde röntgenfoto’s rechtvaardigt dan ook de conclusie dat deze, althans een belangrijk deel hiervan, niet zijn gemaakt en ten onrechte zijn gedeclareerd.

Het college acht het voldoende aannemelijk gemaakt dat er door beklaagde tussen 2010 en 2012 systematisch onrechtmatig is gedeclareerd. Beklaagde heeft zich slechts beperkt en niet overtuigend verweerd.

Weigering mee te werken aan onderzoek

Beklaagde heeft in zijn reacties op de verzoeken van klaagster bestreden dat sprake was van fraude en aangegeven dat hij het onderzoek disproportioneel vond. Ter zitting heeft beklaagde aangevoerd dat hem niet kan worden verweten dat hij geen medewerking heeft verleend aan het fraudeonderzoek omdat er onvoldoende aanleiding was voor een dergelijk onderzoek. Het college volgt beklaagde echter niet in dit verweer. Er waren voldoende concrete aanleidingen voor het onderzoek waar de beklaagde niet aan mee wilde werken. Hiertoe was hij wel verplicht. Beklaagde heeft met zijn (onjuiste) declaratiegedrag gehandeld in strijd met het algemeen belang van de individuele gezondheidszorg en door zijn handelen schade aan de beroepsgroep toegebracht door kernwaarden van de professie, waaronder betrouwbaarheid, zorgvuldigheid en maatschappelijke verantwoordelijkheid met voeten te treden.
De klager was het niet eens met de beslissing van het Regionaal Tuchtcollege. Hij vond dat er de laatste jaren geen klachten over hem zijn gerapporteerd en dat hij de laatste jaren onberispelijk als tandarts-implantoloog heeft gefunctioneerd. Het Centraal Tuchtcollege is van oordeel dat het Regionaal Tuchtcollege de klacht van de klaagster terecht in beide onderdelen gegrond heeft verklaard. De tandarts heeft onvoldoende concreet en onderbouwd verweer gevoerd en blijft volhouden dat zijn manier van declareren juist is geweest. Dit acht het Centraal Tuchtcollege zeer zorgelijk en een grond voor de vrees dat de tandarts op de oude voet zal doorgaan als dit niet wordt verhinderd. Een laatste factor die meespeelt is dat de tandarts na de schorsing bij wijze van voorlopige voorziening na de vorige uitspraak toch nog tandheelkundige verrichtingen heeft uitgevoerd.

Uitspraak

Het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg verwerpt het beroep. De maatregel van doorhaling van de inschrijving van de tandarts in het BIG-register wordt gehandhaafd. Ook mag hij niet opnieuw worden ingeschreven. De ontzegging wordt onmiddellijk van kracht en zal op verschillende manieren gepubliceerd worden.

Bron:
overheid.nl

Na een periodieke controle en tandheelkundige behandeling worden tandarts en patiënt het niet eens over de hoogte van de factuur. Het college is van mening dat de tandarts verkeerd heeft gefactureerd. Daarbij heeft de tandarts ook de privacy van de patiënt geschonden. Daarom legt het college de maatregel van een berisping op.

Situatie

Klaagster komt 19 mei 2020 bij de tandarts (beklaagde) voor een periodieke controle. Tijdens deze controle constateert de tandarts dat een bestaande brug bij de patiënt los zat. Daarop heeft de tandarts de brug vastgezet. Voor het vastzetten van de brug heeft beklaagde geen offerte verstrekt.

Vervolgens heeft de tandartspraktijk een factuur opgemaakt. Op deze factuur worden de handelingen, reinigingskosten, techniek- en materiaalkosten en toeslagen vermeldt. De kosten voor het vastzetten van de brug bedroegen in totaal € 288,63. De totale factuur kwam uit op € 403,89.

Klaagster en haar echtgenoot waren het niet eens met de hoogte van de factuur. Na herhaaldelijk contact met de praktijk heeft klaagster € 189,89 overgemaakt. De juistheid van de rest van de factuur wordt door klaagster betwist.

Hierop besluit beklaagde een incassobureau in te schakelen. Hiervoor verstrekt de praktijk patiëntgegevens aan het incassobureau. Nadat klaagster bleef weigeren de rest van de factuur over te maken, startte het incassobureau een gerechtelijke procedure bij de kantonrechter om een betaling af te dwingen. De kantonrechter concludeert echter dat er te weinig onderbouwing is voor een vordering tot betaling.

Klacht

Na de uitspraak van de kantonrechter heeft klaagster een tuchtklacht ingediend tegen de tandarts. De klacht bestaat uit vijf klachtonderdelen. Klaagster verwijt beklaagde dat zij:

1. Onjuist heeft gefactureerd;
2. Ten onrechte vooraf geen prijsopgave heeft overgelegd;
3. Ten onrechte privacygegevens heeft overgelegd aan derden;
4. Haar beroepsgeheim heeft geschonden; en
5. Klaagster onheus heeft bejegend.

Overweging

Bij het beoordelen van de juistheid van de factuur wordt vooral gekeken naar drie behandelcodes, namelijk: behandelcode R74 (‘opnieuw vastzetten niet plastische restauraties’ volgens de Beleidsregel Tandheelkundige zorg van de NZa), code 4903 (‘Etsen/silaniseren’ volgens de Prestatie- en tariefbeschikking tandtechnieken van de NZa), en code 4904 (‘Basistarief ten behoeve van reparatie en aanpassingen’ volgens de Prestatie- en tariefbeschikking tandtechnieken van de NZa).

Het college heeft beklaagde ondervraagd over het gebruik van deze (combinatie van) codes en de juistheid hiervan. Beklaagde heeft het college echter niet kunnen overtuigen van de terechtheid van het gebruik van deze codes. Tel daarbij op dat klaagster pas na langere tijd een toelichting kreeg op waarom deze codes waren gebruikt én het feit dat de factuur – in strijd met de waarheid – is verdeeld over twee datums. Daarom beoordeelt het college het eerste klachtonderdeel als gegrond.

Het tweede klachtonderdeel wordt ongegrond verklaard. Hoewel een tandarts normaal gesproken een offerte moet overleggen voor behandelingen die meer dan € 250 kosten, is het college van mening dat, gezien de omstandigheden (patiënt had belang bij een snelle behandeling en door drukte was het lastig een nieuwe afspraak in te plannen), het niet tuchtrechtelijk verwijtbaar is dat dat in dit geval niet is gebeurd.

Het derde en vierde klachtonderdeel worden samen beoordeeld en gegrond verklaard. Voor de vordering van het openstaande bedrag had het incassobureau gegevens van de patiënt nodig. De tandartspraktijk stuurde daarom een kopie van de patiëntenkaart naar het incassobureau, zonder vooraf toestemming van de patiënt te vragen. Hoewel het college begrip toont voor het feit dat het incassobureau bepaalde gegevens nodig heeft, is het van mening dat het te ver gaat om een hele patiëntenkaart te sturen. Zeker als dit zonder toestemming van de patiënt gebeurd.

Klachtonderdeel vijf wordt ongegrond verklaard.

Uitspraak

Van de vijf klachtonderdelen worden klachtonderdeel één, drie en vier gegrond verklaard. Onderdeel twee en vijf worden ongegrond verklaard. In totaal wordt de tuchtklacht dus als gedeeltelijk gegrond beoordeeld. Hierop legt het college de maatregel van een berisping op.

Bron:
Overheid.nl

Een tandarts plaatste implantaten en kunstbot in een ontstoken kaak. Hier bleef de patiënt nog jaren last van hebben. De tandarts had beter moeten weten, oordeelt het tuchtrechtcollege. Maar, omdat de tandarts zijn fout erkent en al aantoonbare verbeteringen heeft doorgevoerd in zijn praktijk en werkwijze, wordt ‘slechts’ de maatregel van een waarschuwing opgelegd.

Situatie

In april 2013 komt de klaagster bij de tandarts (verweerder) op consult om te praten over het plaatsen van implantaten. De klaagster loopt al lang met kaakproblemen rond en geeft aan al 40 keer bij een kaakchirurg te zijn geweest. Daar heeft zij vaan infecties gehad. Tijdens het consult werden de behandelmogelijkheden besproken. Uiteindelijk werd (op een later moment) over te gaan tot het plaatsen van implantaten in de rechter- en linkerzijde van de bovenkaak.

Pas 20 mei 2014 wordt het eerste implantaat aangebracht. Dit gebeurde in regio 13. Tijdens het plaatsen van de implantaten komt verweerder een ontsteking tegen die hij heeft gecuretteerd. Vervolgens is hij verder gegaan met het plaatsen van implantaten in de rechterbovenkaak met een aanvullende botopbouw met kunstbot.

In december 2014 komt klaagster terug bij verweerder met pijnklachten in regio 13. De tandarts schrijft antibiotica voor en verwees de patiënt uiteindelijk door naar een kaakchirurg. Deze wil de patiënt niet behandelen omdat hij vindt dat verweerder dat zelf kan.

In februari 2015 ontvangt verweerder een brief waaruit blijkt dat klaagster al in maart 2014 – dus voor de plaatsing van de implantaten – met aanhoudende klachten in regio 13 bij een andere kaakchirurg onder behandeling is geweest. Deze diagnosticeerde de patiënt met een los stuk kaakbot (sequester) en een forse ontsteking. De kaakchirurg verwijderde het sequester en adviseerde om geen implantaten te laten zetten. Later, in december 2014, adviseerde de kaakchirurg om de toch gezette implantaten te verwijden in de hoop dat de rust in het gebeid zou terugkeren. Verweerder was van dit alles niet op de hoogte.

In de periode na februari 2015 heeft klaagster diverse specialisten in diverse ziekenhuizen bezocht, met en zonder verwijzingen.

Klacht

De klacht van de klaagster bestaat uit twee klachtonderdelen:

1. Verweerder heeft in ontstoken bot implantaten en kunstbot geplaatst, waarvan klaagster nog steeds problemen ondervindt;
2. Verweerder verzint allerlei leugens en smoesjes en neemt geen verantwoordelijkheid.

Beoordeling

Het tuchtrechtcollege beoordeelt dat het inbrengen van implantaten en kunstbot in een ontstoken kaak niet voldoet aan de voor de tandarts-implantoloog geldende beroepsnormen. Toen de tandarts zag dat de kaak ontstoken was, had hij deze grondig moeten schoonmaken en de behandeling moeten heroverwegen.

Daarnaast is het college van oordeel dat de tandarts zich beter had moeten voorbereiden op de behandeling door informatie in te winnen bij de kaakchirurg waarbij klaagster al langere tijd onder behandeling was. Verweerder ziet dit zelf ook in.

Ondanks dat verweerder na het ontstaan van de klachten correct antibioticakuren is blijven voorschrijven, is het college van mening dat de tandarts niet de zorg heeft verleend die klaagster van hem mocht verwachten. Klachtonderdeel 1 wordt daarom gegrond verklaard.

Voor de gegrondheid van klachtonderdeel 2 vindt het college onvoldoende aanwijzingen in het aangeleverde bewijsmateriaal en de verklaringen in de zitting. Er kan niet worden aangetoond dat verweerder loog of zijn verantwoordelijkheid niet nam. Klachtonderdeel 2 wordt daarom ongegrond verklaard.

Uitspraak

Bij de beoordeling van de klacht houdt het tuchtcollege er rekening mee dat de tandarts aantoonbaar spijt heeft van zijn fout en hier lering uit heeft getrokken. Hij heeft zijn excuses aangeboden, de fouten besproken binnen zijn team, en verbetermaatregelen getroffen. Bovendien is verweerder nog nooit eerder in aanraking met het tuchtrecht geweest.

Ondanks de ernst van de fout die de tandarts in 2014 maakte, legt het college daarom ‘slechts’ de maatregel van een waarschuwing op als zakelijke boodschap dat dit niet meer mag gebeuren.

Bron:
Overheid.nl