Witte laesies op de lippen kunnen succesvol worden behandeld met behulp van een diodelaser. Dit bevordert snelle genezing en volledig lipherstel zonder bloedingen te veroorzaken of hechtingen te vereisen.

Conventionele techniek leidt tot littekens

In tegenstelling tot deze nieuwe methode leidt conventionele chirurgie tot littekens en onaantrekkelijke esthetiek van de lip. “Voor witte laesies die in de lip voorkomen, zorgt diodelaserchirurgie voor een nauwkeurige behandeling en helpt cosmetische complicaties te voorkomen, terwijl het een effectief en veilig herstel biedt,” schrijft de groep in Cureus Journal of Medical Science.

Maligniteit vereist behandeling

De meest voorkomende maligniteit van het mondslijmvlies, plaveiselcelcarcinoom, vertegenwoordigt tot 90% van alle orale kankers. Aanhoudende of terugkerende witte laesies van het mondslijmvlies wekken een vermoeden van maligniteit. Daarom vereisen ze vaak een biopsie of volledige verwijdering. Behandelingsmethodes zonder negatieve gevolgen zijn dus erg waardevol.

De casus

Onder leiding van Domenico De Falco van de faculteit der tandheelkunde aan de University of Bari Aldo Moro, Italië beschrijft de groep het geval van een 32-jarige vrouw. Ze zocht behandeling voor een aanhoudende laesie op haar onderlip die eerder al twee keer was behandeld. In de mondholte waren geen andere witte laesies waar te nemen.

Diodelaser en histologisch onderzoek

De behandeling bestond uit uitsnijding met een diodelaser gevolgd door histologisch onderzoek. Er werd een continue laser met een golflengte van 980 ± 10 nm, outputenergie van 1 W en een vezel van 320 µ gebruikt. Bloeding was gedurende de hele procedure afwezig en er waren geen hechtingen nodig.

Geen cosmetische complicaties

Uit histologisch onderzoek werd frictie-keratose, een aandoening die laesies veroorzaakt door chronisch bijten of zuigen, als diagnose gesteld. De vrouw herstelde volledig binnen 14 dagen zonder cosmetische complicaties.

Geschikte methode

Deze casus toont aan dat diodelaserchirurgie een geschikte methode is om een laesie zorgvuldig te verwijderen, zonder thermische schade aan de omliggende weefsels, bloedingen en onnodige hechtingen. Ook resulteert het in snellere genezing van de wond en een aangenaam cosmetisch resultaat.

Eenvoudigere procedures bij personen met besmettelijke ziekten

Omdat er geen bloedingen plaatsvinden kunnen op deze manier kaakchirurgieprocedures vereenvoudigd worden, vooral die welke worden uitgevoerd bij personen met zeer besmettelijke ziekten.

De auteurs schrijven dat de laser “het het risico op bloeding en mogelijk gerelateerde infectieziekten tijdens perioperatieve zorg [minimaliseert]. […] De diodelaser is een veilig en doorslaggevend hulpmiddel voor chirurgische en niet-chirurgische behandelingen in de mondholte.”

Bron:
Cureus

Een vrouw die gedurende 18 maanden tongpijn en smaakveranderingen ervoer bleek een zeldzame tumor te hebben die aan haar lingale zenuw was gekoppeld. Na een verbouwereerde tandarts en misdiagnose als sialoliet werd de tumor uiteindelijk herkend en verwijderd, aldus een BMJ Case Report.

Neurale tumor in mondholte is zeldzaam

Slechts 6,5% van de neurale tumoren komen voor in de mondholte en er zijn weinig gevallen gemeld van solitaire neurofibromen op de mond, zoals in dit geval. Solitaire neurofibromen zijn meestal goedaardig, klein, en onbeweeglijk en worden aangetroffen op gebieden die worden aangestuurd door de kinzenuw. Ze kunnen afhankelijk van hun locatie en grootte ernstige neurale pijn veroorzaken.

Tandarts, specialisten kunnen geen diagnose stellen

Een groep onder leiding van Alexander Straughan van George Washington University School of Medicine and Health Sciences beschrijft het geval van een 60-jarige vrouw die naar haar tandarts ging met een prikkende sensatie in haar tong. Nadat de tandarts geen diagnose kon stellen bezocht ze verschillende andere specialisten.

Ook uit afspraken met een mondchirurg en neuroloog kwam niks. Ondertussen beschreef de patiënt haar pijn als het steken van een gloeiendhete pook door haar tong – en de pijn werd steeds erger. Daarnaast had ze moeite met proeven en een aanhoudende metaalsmaak in haar mond.

Verwijding van kanaal van Wharton

Uiteindelijk sprak ze met een otolaryngoloog waarna ze een echo van het submandibulaire gebied onderging. Hierop was een hyperechoïsche submandibulaire massa van 5 mm te zien en een verwijding van haar kanaal van Wharton. De voorlopige diagnose was het hebben van een speekselsteen die operatief verwijderd zou worden.

Pijn ondanks verdoving

Tijdens de procedure voelde de vrouw echter een scherpe neurogene pijn in haar tong, ondanks het verdoven van haar linguale zenuw. Hierna werd besloten om te stoppen met de operatie. Omdat ook een MRI-scan geen uitsluitsel kon geven, werd een computertomografiescan uitgevoerd.

Schwannoom wordt operatief verwijderd

De scan toonde geen definitieve uitkomst maar wel een asymmetrische prominente mogelijke linker gezichtsader in het submandibulaire gebied. Een nieuwe operatie werd uitgevoerd om het gebied te verkennen en de massa te verwijderen. Gelukkig meldde de patiënt dat ze onmiddellijke pijnverlichting voelde nadat het schwannoom van ongeveer 4 cm uit haar linguale zenuw was verwijderd. Twee jaar later ervoer ze geen tongpijn of prikken meer, maar wel periodieke gevoelloosheid.

Vergeet neurofibromen niet

Voor clinici verder gaan met diagnoses en behandelingen in soortgelijke gevallen zouden ze een goed begrip moeten hebben van de anatomie van hoofd en nek en moeten luisteren naar de klachten van de patiënt, volgens de auteurs. Ze zeggen dat de casus “zou moeten helpen bij het differentiëren tussen [mond-] massa, waaronder linguale neurofibromen. […] Externe en linguale zenuw-geassocieerde massa’s zoals neurofibromen moeten in differentiaal opzicht worden overwogen”.

Bron:
BMJ Case Reports

Ongeveer 93% van de mensen die nasofarynxcarcinoom (NPC) overleven ervaart ernstige gebitsslijtage als gevolg van hyposalivatie. Bestralingsbehandelingen veroorzaken vooral slijtage aan de snijtanden, volgens een recente studie gepubliceerd in het Journal of Dentistry.

Radiotherapie

De primaire behandeling voor NPC is radiotherapie omdat de locatie zeer radiosensitief en moeilijk operatief toegankelijk is. Bestraling zorgt voor goede overlevingskansen, maar kan helaas ook schade aan de speekselklieren veroorzaken. Dit kan leiden tot hyposalivatie waardoor patiënten een groter risico lopen op tandbederf en erosie.

Gebitsslijtage bij NPC-overlevenden

Onderzoekers onder leiding van Walter Y.H. Lam van de Faculteit der Tandheelkunde van de Universiteit van Hong Kong voerden een studie uit om de toestand van gebitsslijtage te onderzoeken bij patiënten die ten minste 5 jaar eerder radiotherapie hadden ondergaan. Ook onderzochten ze de speekselparameters die met gebitsslijtage in verband kunnen worden gebracht.

Onderzoek naar slijtage en speekselparameters

De slijtage van de deelnemers werd klinisch beoordeeld met behulp van de Exact Tooth Wear Index. Wanneer een tand dentineverlies had op meer dan een derde van de bucale, occlusale of linguale oppervlaktes werd deze beoordeeld als ernstig versleten. Verder werden gegevens verzameld over leeftijd, aantal tanden, buffercapaciteit en pH-waardes van speeksel.

Tanden bij 92,6% van patiënten aangetast

De gemiddelde leeftijd van de deelnemers was 60 jaar. Bij 63 van de 68 mensen (92,6%) troffen de onderzoekers ernstige gebitsslijtage aan. Met 42% werden de voorste tanden het meeste aangetast, en dan met name de incisale oppervlaktes van de centrale snijtanden. 15% van de achterste tanden vertoonde ernstige slijtage.

Controle bij patiënten met hyposalivatie

Gebitsslijtage is een significant gebitsprobleem bij NPC-overlevenden en er zou bij deze en andere patiënten met hyposalivatie op moeten worden gecontroleerd volgens de auteurs. “We hebben aangetoond hoe een verminderde speekselfunctie als gevolg van radiotherapie op de lange termijn invloed heeft op de gezondheid van de tanden en op zijn beurt de behoefte aan tandheelkundige zorg”, schreven ze.

Bron:
Journal of Dentistry