Casus: Verhevenheid regio 14-15
Een 50-jarige vrouw presenteerde zich tijdens een bezoek aan de tandarts-algemeen practicus. Zij vertelde het volgende: “Mijn arts zegt dat ik een infectie aan één van mijn rechter kiezen in de bovenkaak heb”. Ze kon een verhevenheid van weefsel aanwijzen tussen de 14 en 15. De arts had haar een recept voor Keflex meegegeven voor deze “infectie”. In de medische anamnese komt verder een allergie voor penicilline en een historie van Herpes type 1 en 2 voor.
Klinische beoordeling liet een roze, 6 mm dikke, stevige verhevenheid van botweefsel zien met afmetingen van 12x12mm. Het was niet gevoelig bij palpatie en bloedde niet gemakkelijk bij manipulatie (Fig. 1 en 2). Röntgenologisch beoordeling leverde geen afwijkingen op (Fig. 3).
Wat is uw differentiaal diagnose en welke behandeling stelt u voor?
Differentiaal diagnose
- Pyogeen granuloom
- Hormonale tumor
- Fibreuze hyperplasie
- Osteosarcoom
- Chondrosarcoom
- Gemetastaseerd carcinoom
- Perifeer odontogeen fibroom
Definitieve diagnose: Perifeer ossificerend fibroom
Een perifeer ossificerend fibroom (POF) wordt beschouwd als onderdeel van de laesies die worden beschreven als “een toename in de grootte van een orgaan of weefsel als gevolg van een toename in aantal van zijn samenhangende cellen, als een locale reactie van het weefsel op schade.”(1) POF, een benigne overgroei van gingiva, (1) is de vaakst voorkomende vorm van een odontogeen fibroom. (2) Men denkt dat het ontstaat uit het overliggende gingiva-epitheel. Het bevat geregeld gecalcificeerde cementresten (1) en deze calcificaties kunnen, als significant genoeg aanwezig, zichtbaar zijn op een röntgenfoto als kleine radiopaciteiten. Een POF bevindt zich meestal ter plaatsen van een interdentale papil en zal vaak aangrenzende elementen van elkaar verwijderen.
“Ongeveer 50% van POFs ontwikkelt zich bij patiënten met de leeftijd van 5 tot 25 jaar, overwegend bij vrouwen. Acht procent ontwikkelt zich anterior van de molaren.”(1) Wanneer de laesie is ontstaan, is een typisch erythemateus oppervlak zichtbaar, hetgeen ontstaat door chronische irritatie. Behandeling bestaat uit excisie waarbij geprobeerd wordt de onderliggende verbinding met het bot te verwijderen. Het risico op recidief is 13%-16%. (1)
De patiënt in deze casus werd verwezen naar een kaakchirurg voor beoordeling en biopsie. De laesie werd verwijderd en opgestuurd voor pathologisch onderzoek, dat uitwees dat de laesie een perifeer ossificerend fibroom was (Fig. 4,5,6) . Het defect van de gingiva dat ontstaan was na verwijdering van het fibroom zal later middels een geëpithelialiseerd bindweefseltransplantaat (free gingival graft) hersteld worden. De patiënt ervaart verder geen complicaties.
Figuur 1
Figuur 2
Figuur 3
Figuur 4
Figuur 5
Figuur 6
Referenties
- Wood NK, Goaz PW. Differential Diagnosis of Oral and Maxillofacial Lesions. 5th ed. St. Louis, MO: Mosby; 1997:130–143.2.
- Sapp JP, Eversole LR, Wysocki GP. Contemporary Oral and Maxillofacial Pathology. St. Louis: MO: Mosby; 1997:140–141.
Bron:
Dentistry.iq.com
