Een tandarts heeft een berisping opgelegd gekregen na het onzorgvuldig beëindigen van de behandelingsovereenkomst met een patiënt, zonder goede reden. Ook verstrekte de tandarts te weinig informatie over uitgevoerde behandelingen, aldus het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Amsterdam.

Situatie

De klaagster was vanaf 2009 twaalf jaar onder behandeling bij de tandarts. De echtgenoot van de patiënt heeft per e-mail gecommuniceerd met de tandarts over een aantal bij klaagster uitgevoerde behandelingen.

Het ging onder andere over consulten die de klaagster in juli en oktober 2019 had bij een zelfstandig tandarts die in de praktijk van de verweerster werkte. Twee keer werd een onderdeel van een behandeling tweemaal in rekening gebracht. Na herhaalde verzoeken van de echtgenoot werden beide keren de kosten van één van de onderdelen gecrediteerd.
In oktober 2021 heeft de echtgenoot van klaagster een e-mail aan de tandarts gestuurd met vragen over de uitgevoerde behandelingen bij klaagster in augustus 2021; deze zouden uitgebreider zijn geweest dan afgesproken.

Twee maanden later mailde de tandarts de patiëntenkaart aan de klaagster. De echtgenoot vond echter niet dat dit antwoord gaf op zijn vragen, en vroeg door. De tandarts reageerde hierop dat ze niet meer informatie zou geven en dat de manier van vragen stellen ongepast was. Een paar minuten later schreef de tandarts dat ze klaagster zou uitschrijven van het patiëntenbestand wegens een verstoorde arts-patiëntrelatie.

Klacht

De klaagster verwijt de tandarts dat zij:
a,b) twee behandelonderdelen dubbel heeft gefactureerd;
c) geen antwoord heeft gegeven op de door de echtgenoot van klaagster gestelde vragen;
d) de behandelingsovereenkomst eenzijdig heeft beëindigd.

Beoordeling

Bij klachtonderdelen a en b acht het college dat de verweerster verantwoordelijk is voor de declaratie aangezien deze uit haar naam is verstuurd – ondanks dat de behandeling door een andere tandarts is uitgevoerd. De eerste dubbele declaratie zou een fout zijn van het gebruikte softwareprogramma. Naar het oordeel van het college is dit een vervelende maar kenbare vergissing, wat door klaagster ook als zodanig werd onderkend.

Het tweede geval was volgens de tandarts geen dubbele facturatie, maar het terecht factureren voor twee aparte behandelingen. Uit coulance werd een van de twee terugbetaald na correspondentie met de echtgenoot van de klaagster. Het college heeft geen aanleiding om aan deze toelichting te twijfelen. Zowel klachtonderdeel a als b is ongegrond.
Wat betreft klachtonderdeel c overweegt het college dat een patiënt recht heeft op informatie over de uitgevoerde behandelingen. Met enkel het toesturen van de patiëntenkaart had de tandarts volgens het college niet kunnen volstaan, omdat hiermee geen antwoord werd gegeven op de gestelde vragen. Dit is niet volgens de KNMT-richtlijn ‘Patiëntendossier’ van januari 2020. Dit klachtonderdeel is gegrond.

Ten aanzien van klachtonderdeel d zegt het college dat er tussen klaagster en tandarts een geneeskundige behandelingsovereenkomst bestond. Deze kan niet eenzijdig worden opgezegd door de zorgverlener, tenzij er sprake is van een gewichtige reden. De tandarts heeft naar voren gebracht dat de vertrouwensrelatie was verstoord. Het college is er echter niet van overtuigd dat het gedrag van de echtgenoot van klaagster een zodanige gewichtige reden heeft opgeleverd dat de behandelingsovereenkomst opgezegd mocht worden.

Ook moeten er bij het opzeggen van de behandelingsovereenkomst de nodige zorgvuldigheidseisen in acht worden genomen. Zo dient een tandarts de patiënt eerst te waarschuwen en te onderzoeken of herstel van de relatie mogelijk is. Dit is echter niet gebeurd, en het college rekent het de tandarts aan dat zij zich hiervoor niet heeft ingespannen. Tenslotte had de tandarts binnen een redelijke termijn de behandelingsovereenkomst op moeten zeggen, niet direct. Ook dit past niet bij een zorgvuldig handelende tandarts. Klachtonderdeel d is daarom gegrond.

Uitspraak

Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Amsterdam oordeelt dat de klacht gedeeltelijk gegrond is. De tandarts wordt de maatregel van berisping opgelegd.

Bron:
overheid.nl

Een kaakchirurg wordt verweten dat zij tekort is geschoten in haar diagnose en niet adequaat heeft gereageerd op de trombose bij een patiënt. De kaakchirurg heeft vervolgens onjuist beleid gevoerd met betrekking tot de trombose. Daarom legt het tuchtcollege de maatregel van een waarschuwing op.

Situatie

Op 14 januari 2019 meldt klager zich bij de huisarts. Die concludeert dat de patiënt last heeft van een infectie en schrijft een antibioticum voor. Maar de situatie van de patiënt verslechterde. Op 18 januari kreeg hij een forse zwelling en hevige pijn links in de hals met uitstraling naar het linkeroor. Hij voelde zich slecht, had koorts, verharde lymfeklieren en was benauwd. Daarop is de klager direct verwezen naar de poli KNO van een ziekenhuis.

In het ziekenhuis vraagt de arts-assistent een CT-scan aan. Zij vermoedde een abces. Op de scan was geen kwaadaardigheid te zien, maar wel dat de patiënt een “Trombose vena jugularis boven de massa doorlopend tot in de sinus sigmoïdeus” had. Dit duidt op het syndroom van Lemierre, waarbij een infectie in de mond, keel of oren zich uitbreidt en leidt tot een trombose in de hals. Diezelfde dag werd het abces gedraineerd. Drie dagen later werd klager uit het ziekenhuis ontslagen met het bericht dat hij goed herstellende was.

Klager bleef echter aanhoudende en verergerende klachten hebben. Hij komt daarom terug voor een consult. Op 11 februari wordt er verder onderzoek gedaan, waaruit geconcludeerd werd dat er sprake was van een tumor. Daarop adviseerde een internist-infectioloog drie maanden lang orale antistolling als behandeling voor de trombose.

Klacht

De klager klaagt de kaakchirurg aan die op de dag van het eerste onderzoek in het ziekenhuis de leiding had over de afdeling. Klager verwijt de kaakchirurg dat zij:

1. Tekort is geschoten in haar diagnose en het noodzakelijk aanvullend onderzoek, waardoor een vertraging is opgetreden in het stellen van de diagnose carcinoom en de prognose van klager is verslechterd;
2. Niet adequaat heeft gereageerd op de trombose in de vena jugularis tot in de sinus sigmoïdeus en tekort is geschoten in de communicatie door dit pas drie weken na opname en behandeling aan klager te melden;
3. Ter behandeling van het syndroom van Lemierre slechts een week antibiotica heeft voorgeschreven in plaats van drie tot zes weken.

Beoordeling

Het college is van mening dat de art-assistent en kaakchirurg in eerste instantie niet te verwijten is dat zij niet de diagnose van een tumor stelden. Alle symptomen en klachten van de patiënt kwamen overeen met die van een bacteriële infectie, en niet die van een tumor. Ook op de CT-scan was geen kwaadaardigheid te zien. Het college beoordeelt het eerste klachtonderdeel dan ook als ongegrond.

Het college is het echter met klager eens dat de kaakchirurg niet adequaat heeft gereageerd op de trombose. Hoewel er geen protocol is voor de behandeling van het syndroom van Lemierre, had de arts in deze specifieke situatie moeten afwegen dat er een antistollingsmiddel moest worden toegediend, aangezien de patiënt een verhoogd risico had op trombose. Daarom beoordeelt het college klachtonderdeel twee als gegrond.

Klachtonderdeel drie wordt als ongegrond beoordeeld. Op het moment van diagnose hadden de art-assistent en kaakchirurg alle reden om slechts één week antibiotica voor te schrijven.

Uitspraak

Het college beoordeelt de klacht dus als deels gegrond, waarbij klachtonderdeel twee gegrond is en de overige klachtonderdelen ongegrond. Hiervoor legt het college de kaakchirurg de maatregel van een waarschuwing op. Volgens het college past deze maatregel bij “de geringe ernst van de onzorgvuldigheid van de kaakchirurg”.

Bron:
Overheid.nl

Na een periodieke controle en tandheelkundige behandeling worden tandarts en patiënt het niet eens over de hoogte van de factuur. Het college is van mening dat de tandarts verkeerd heeft gefactureerd. Daarbij heeft de tandarts ook de privacy van de patiënt geschonden. Daarom legt het college de maatregel van een berisping op.

Situatie

Klaagster komt 19 mei 2020 bij de tandarts (beklaagde) voor een periodieke controle. Tijdens deze controle constateert de tandarts dat een bestaande brug bij de patiënt los zat. Daarop heeft de tandarts de brug vastgezet. Voor het vastzetten van de brug heeft beklaagde geen offerte verstrekt.

Vervolgens heeft de tandartspraktijk een factuur opgemaakt. Op deze factuur worden de handelingen, reinigingskosten, techniek- en materiaalkosten en toeslagen vermeldt. De kosten voor het vastzetten van de brug bedroegen in totaal € 288,63. De totale factuur kwam uit op € 403,89.

Klaagster en haar echtgenoot waren het niet eens met de hoogte van de factuur. Na herhaaldelijk contact met de praktijk heeft klaagster € 189,89 overgemaakt. De juistheid van de rest van de factuur wordt door klaagster betwist.

Hierop besluit beklaagde een incassobureau in te schakelen. Hiervoor verstrekt de praktijk patiëntgegevens aan het incassobureau. Nadat klaagster bleef weigeren de rest van de factuur over te maken, startte het incassobureau een gerechtelijke procedure bij de kantonrechter om een betaling af te dwingen. De kantonrechter concludeert echter dat er te weinig onderbouwing is voor een vordering tot betaling.

Klacht

Na de uitspraak van de kantonrechter heeft klaagster een tuchtklacht ingediend tegen de tandarts. De klacht bestaat uit vijf klachtonderdelen. Klaagster verwijt beklaagde dat zij:

1. Onjuist heeft gefactureerd;
2. Ten onrechte vooraf geen prijsopgave heeft overgelegd;
3. Ten onrechte privacygegevens heeft overgelegd aan derden;
4. Haar beroepsgeheim heeft geschonden; en
5. Klaagster onheus heeft bejegend.

Overweging

Bij het beoordelen van de juistheid van de factuur wordt vooral gekeken naar drie behandelcodes, namelijk: behandelcode R74 (‘opnieuw vastzetten niet plastische restauraties’ volgens de Beleidsregel Tandheelkundige zorg van de NZa), code 4903 (‘Etsen/silaniseren’ volgens de Prestatie- en tariefbeschikking tandtechnieken van de NZa), en code 4904 (‘Basistarief ten behoeve van reparatie en aanpassingen’ volgens de Prestatie- en tariefbeschikking tandtechnieken van de NZa).

Het college heeft beklaagde ondervraagd over het gebruik van deze (combinatie van) codes en de juistheid hiervan. Beklaagde heeft het college echter niet kunnen overtuigen van de terechtheid van het gebruik van deze codes. Tel daarbij op dat klaagster pas na langere tijd een toelichting kreeg op waarom deze codes waren gebruikt én het feit dat de factuur – in strijd met de waarheid – is verdeeld over twee datums. Daarom beoordeelt het college het eerste klachtonderdeel als gegrond.

Het tweede klachtonderdeel wordt ongegrond verklaard. Hoewel een tandarts normaal gesproken een offerte moet overleggen voor behandelingen die meer dan € 250 kosten, is het college van mening dat, gezien de omstandigheden (patiënt had belang bij een snelle behandeling en door drukte was het lastig een nieuwe afspraak in te plannen), het niet tuchtrechtelijk verwijtbaar is dat dat in dit geval niet is gebeurd.

Het derde en vierde klachtonderdeel worden samen beoordeeld en gegrond verklaard. Voor de vordering van het openstaande bedrag had het incassobureau gegevens van de patiënt nodig. De tandartspraktijk stuurde daarom een kopie van de patiëntenkaart naar het incassobureau, zonder vooraf toestemming van de patiënt te vragen. Hoewel het college begrip toont voor het feit dat het incassobureau bepaalde gegevens nodig heeft, is het van mening dat het te ver gaat om een hele patiëntenkaart te sturen. Zeker als dit zonder toestemming van de patiënt gebeurd.

Klachtonderdeel vijf wordt ongegrond verklaard.

Uitspraak

Van de vijf klachtonderdelen worden klachtonderdeel één, drie en vier gegrond verklaard. Onderdeel twee en vijf worden ongegrond verklaard. In totaal wordt de tuchtklacht dus als gedeeltelijk gegrond beoordeeld. Hierop legt het college de maatregel van een berisping op.

Bron:
Overheid.nl

Een tandarts plaatste implantaten en kunstbot in een ontstoken kaak. Hier bleef de patiënt nog jaren last van hebben. De tandarts had beter moeten weten, oordeelt het tuchtrechtcollege. Maar, omdat de tandarts zijn fout erkent en al aantoonbare verbeteringen heeft doorgevoerd in zijn praktijk en werkwijze, wordt ‘slechts’ de maatregel van een waarschuwing opgelegd.

Situatie

In april 2013 komt de klaagster bij de tandarts (verweerder) op consult om te praten over het plaatsen van implantaten. De klaagster loopt al lang met kaakproblemen rond en geeft aan al 40 keer bij een kaakchirurg te zijn geweest. Daar heeft zij vaan infecties gehad. Tijdens het consult werden de behandelmogelijkheden besproken. Uiteindelijk werd (op een later moment) over te gaan tot het plaatsen van implantaten in de rechter- en linkerzijde van de bovenkaak.

Pas 20 mei 2014 wordt het eerste implantaat aangebracht. Dit gebeurde in regio 13. Tijdens het plaatsen van de implantaten komt verweerder een ontsteking tegen die hij heeft gecuretteerd. Vervolgens is hij verder gegaan met het plaatsen van implantaten in de rechterbovenkaak met een aanvullende botopbouw met kunstbot.

In december 2014 komt klaagster terug bij verweerder met pijnklachten in regio 13. De tandarts schrijft antibiotica voor en verwees de patiënt uiteindelijk door naar een kaakchirurg. Deze wil de patiënt niet behandelen omdat hij vindt dat verweerder dat zelf kan.

In februari 2015 ontvangt verweerder een brief waaruit blijkt dat klaagster al in maart 2014 – dus voor de plaatsing van de implantaten – met aanhoudende klachten in regio 13 bij een andere kaakchirurg onder behandeling is geweest. Deze diagnosticeerde de patiënt met een los stuk kaakbot (sequester) en een forse ontsteking. De kaakchirurg verwijderde het sequester en adviseerde om geen implantaten te laten zetten. Later, in december 2014, adviseerde de kaakchirurg om de toch gezette implantaten te verwijden in de hoop dat de rust in het gebeid zou terugkeren. Verweerder was van dit alles niet op de hoogte.

In de periode na februari 2015 heeft klaagster diverse specialisten in diverse ziekenhuizen bezocht, met en zonder verwijzingen.

Klacht

De klacht van de klaagster bestaat uit twee klachtonderdelen:

1. Verweerder heeft in ontstoken bot implantaten en kunstbot geplaatst, waarvan klaagster nog steeds problemen ondervindt;
2. Verweerder verzint allerlei leugens en smoesjes en neemt geen verantwoordelijkheid.

Beoordeling

Het tuchtrechtcollege beoordeelt dat het inbrengen van implantaten en kunstbot in een ontstoken kaak niet voldoet aan de voor de tandarts-implantoloog geldende beroepsnormen. Toen de tandarts zag dat de kaak ontstoken was, had hij deze grondig moeten schoonmaken en de behandeling moeten heroverwegen.

Daarnaast is het college van oordeel dat de tandarts zich beter had moeten voorbereiden op de behandeling door informatie in te winnen bij de kaakchirurg waarbij klaagster al langere tijd onder behandeling was. Verweerder ziet dit zelf ook in.

Ondanks dat verweerder na het ontstaan van de klachten correct antibioticakuren is blijven voorschrijven, is het college van mening dat de tandarts niet de zorg heeft verleend die klaagster van hem mocht verwachten. Klachtonderdeel 1 wordt daarom gegrond verklaard.

Voor de gegrondheid van klachtonderdeel 2 vindt het college onvoldoende aanwijzingen in het aangeleverde bewijsmateriaal en de verklaringen in de zitting. Er kan niet worden aangetoond dat verweerder loog of zijn verantwoordelijkheid niet nam. Klachtonderdeel 2 wordt daarom ongegrond verklaard.

Uitspraak

Bij de beoordeling van de klacht houdt het tuchtcollege er rekening mee dat de tandarts aantoonbaar spijt heeft van zijn fout en hier lering uit heeft getrokken. Hij heeft zijn excuses aangeboden, de fouten besproken binnen zijn team, en verbetermaatregelen getroffen. Bovendien is verweerder nog nooit eerder in aanraking met het tuchtrecht geweest.

Ondanks de ernst van de fout die de tandarts in 2014 maakte, legt het college daarom ‘slechts’ de maatregel van een waarschuwing op als zakelijke boodschap dat dit niet meer mag gebeuren.

Bron:
Overheid.nl

Een tandarts werd onder andere verweten dat ze bij een patiënt verkeerde behandelingen heeft uitgevoerd en in het dossier na de behandeling gegevens heeft vervalst. Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg oordeelt dat de tandarts ernstig tekort is gekomen en weinig zelfreflectie toont. Aangezien het de eerste tuchtklacht tegen de verweerster is, is haar een berisping opgelegd.

Situatie

De klager wendde zich eind 2018 tot de verweerster, een tandarts, omdat hij sinds 2014 pijnklachten had bij het kauwen op stevig voedsel. Nadat begin 2019 het vullen van kies 17 van de klager niet leidde tot verbetering werd een röntgenfoto gemaakt en werd een second-opinion aangevraagd. Een collega van de verweerster adviseerde toen een paar maanden later om een kroon op de kies te plaatsen. Tegen het einde van datzelfde jaar werd de plaatsing van de kroon voorbereid en werd de kroon geplaatst; een noodkroon is niet geplaatst.

Toen in maart 2020 de kroon los was gekomen heeft verweerster afgesproken dat een nieuwe kroon zou worden geplaatst, weer zonder noodkroon te plaatsen. De volgende maand bleek echter dat deze niet paste, waarna opnieuw een afdruk werd gemaakt. Uiteindelijk werd de nieuwe kroon in juni geplaatst. De klager is een maand later door een collega van de verweerster gezien omdat voedsel bleef hangen en vastzitten tussen de kiezen 16 en 17.

Na een afspraak met verweerster en een andere collega werd de klager verwezen naar een afdeling bijzondere tandheelkunde, en eind 2020 volgde een verwijzing naar een endodontoloog. Begin 2021 vond de afspraak bij de afdeling bijzondere tandheelkunde plaats. In februari heeft de verweerster de klager weer gezien maar werd het resultaat van het onderzoek door de endodontoloog afgewacht. Ook werd een second-opinion elders aangevraagd. De resultaten kwamen en second-opinion vond plaats in maart. Intussen had de klager zich bij een nieuwe tandarts in een andere praktijk gemeld. De problemen zijn door de nieuwe tandarts met een eenvoudige behandeling opgelost.

Klacht

1. De klachten van de klager komen erop neer dat:
   De verweerster niet de juiste behandeling heeft ingezet om de tandheelkundige problemen te verhelpen. De vervaardigde kronen pasten niet goed en noodkronen zijn niet geplaatst (1a). Ook zijn volgens de klager behandelingen gestart zonder informatie te verstrekken, zijn ineffectieve behandelingen gekoppeld aan niet bestaande klachten en zijn problemen met de zogenoemde biologische breedte niet deugdelijk opgelost (1b). Het gevolg hiervan is geweest dat klager onnodig lang met de problemen heeft rondgelopen.
2. De verweerster heeft volgens de klager gegevens in het dossier en de verwijsbrief deels vervalst (2a) en de gegevens zouden te summier zijn (2b). Hierdoor zouden de afdeling bijzondere tandheelkunde en de tweede second-opinion geen juiste adviezen kunnen hebben verstrekken.

Beoordeling

De verweerster zei dat ze er alles aan heeft gedaan om de lastig te diagnosticeren klacht van de klager te verhelpen, waaronder het inschakelen van externen. Ook heeft ze de klager steeds geïnformeerd over de problemen en de mogelijkheden van behandeling, vond ze. Aanvullingen in het dossier die hebben plaatsgevonden nadat klager zich naar een andere tandarts is overgestapt, zouden slechts zijn aangebracht om deze tandarts volledig op de hoogte te brengen.

Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Amsterdam acht de klachten deels gegrond. Het college oordeelt dat de behandeling van klager door verweerster niet heeft plaatsgevonden op een wijze die van een zorgvuldig handelend beroepsbeoefenaar verwacht mag worden. Zo is drie keer geprobeerd om een goede afdruk van de kies te maken om een passende kroon te vervaardigen en is een kroon geplaatst op een kies die niet pijnvrij was. Ook werd er nooit een noodkroon geplaatst. Dit zorgde ervoor de kroon steeds niet goed paste. Verder wordt het verweer dat coronamaatregelen een snellere behandeling bemoeilijkten niet gevolgd. Klachtonderdeel 1a wordt dus gegrond verklaard.

Uit het dossier komt niet naar voren dat de verweerster behandelingen heeft uitgevoerd zonder de klager hierover te informeren. Ook de andere twee onderdelen van klacht 1b kunnen niet worden geconstateerd; dit klachtonderdeel is dan ook niet gegrond.

Wat betreft de dossiervoering kan naar het oordeel van het college niet worden gezegd dat in overeenstemming is gehandeld met wat van een zorgvuldig handelend beroepsbeoefenaar mag worden verwacht. Verweerster heeft erkend dat zij voordat zij het dossier heeft afgesloten – omdat klager naar een andere tandarts was overgestapt – daarin wijzigingen heeft aangebracht.

Het dossier met de medische gegevens is een belangrijk document. Andere tandartsen en justitie moeten erop kunnen vertrouwen dat het zowel juist als volledig is. Hierbij past niet dat achteraf wijzigingen in dit dossier worden aangebracht en al helemaal niet dat dit is gedaan zonder duidelijk te vermelden dat sprake is van een later aangebrachte wijziging. Wat het in dit geval nog erger maakt is dat verweerster regels in het dossier heeft toegevoegd over een behandeling die ze niet zelf heeft uitgevoerd. Klachtonderdeel 2a slaagt daarom volgens het college. Er worden echter volgens het college geen relevante gegevens achtergehouden in de verwijsbrief; klachtonderdeel 2b is niet gegrond.

Het college oordeelt dat de verweerster ernstig tekortgeschoten bij het plaatsen van de kronen en het aanbrengen van wijzigingen in het dossier. Daarbij komt dat het college niet de indruk heeft gekregen dat de verweerster achteraf inziet dat ze onjuist heeft gehandeld. Dit is meegenomen bij het bepalen van de opgelegde maatregel.

Uitspraak

Het college verklaart alleen de klachtonderdelen over de plaatsing van de kroon (1a) en het achteraf aanbrengen van wijzigingen in het dossier (2a) gegrond. Hiervoor volstaat volgens het college dat de verweerster de maatregel van berisping wordt opgelegd, aangezien het de eerste keer is dat ze met een tuchtklacht te maken heeft gekregen.

Bron:
overheid.nl