Klaagster diende een klacht in bij het regionaal tuchtcollege in Zwolle omdat haar tandarts de nieuw gemaakte kronen niet volgens de wet heeft vervaardigd en de kronen niet op de juiste manier plaatste. Verder is de klaagster ervan overtuigd dat de tandarts geen rekening hield met haar goud- en palladiumallergie waardoor er klachten ontstonden, zoals mondzweren.

Situatie

De klaagster is via een allergieonderzoek bij de dermatoloog erachter gekomen dat zij allergisch is voor goud- en palladiumlegeringen en ook voor andere restauratieve tandheelkundige materialen zoals kunstharsen en composiet. Het gebit van de klaagster bevatte een aantal palladium kronen en facings en zij is op aanraden van de dermatoloog naar een tandarts gegaan om deze kronen en facings te laten vervangen. Voor het vervangen van de kronen heeft de tandarts tijdelijke noodkronen geplaatst, echter bleek de klaagster hier ook allergisch voor te zijn. De klaagster is in november 2017 opnieuw naar deze tandarts gegaan om alle metalen uit haar mond te laten verwijderen en kronen zonder metaal te laten maken. De nieuwe kronen zijn gemaakt van Lithiumdisilicaat en in december 2017 bevestigd met Variolink DC bevestigingscomposiet en Adhese Universal. In augustus 2018 kwam de klaagster op controle en gaf aan dat zij last had van mondbranden, pijn aan de orale mucosa, algehele malaise en slijmerig vlies op de mucosa. De beklaagde heeft naar aanleiding van deze klachten de klaagster doorverwezen voor een spoedconsult bij een collega. De beklaagde dacht zelf aan een hormonale disbalans. De klaagster is in november 2022 door de dermatoloog doorverwezen naar de internist voor lichamelijk- en bloedonderzoek. Echter hebben deze onderzoeken niet geleid tot een verklaring van de klachten. Verder onderzoek in april 2019 heeft getoond dat de klaagster ook allergisch is voor het gebruikte Variolink dat is gebruikt om de kronen te cementeren. In september 2019 is de klaagster bij een tandarts-implantoloog geweest voor een second-opinion. Volgens de tandarts-implantoloog zijn de kronen niet volgens de wet vervaardigd, zijn er nog variolink resten aanwezig interdentaal, zijn veel kronen niet op zijn plek gekomen en is er sprake van gingivitis.

De klacht

De klaagster heeft een klacht ingediend om verschillende redenen. De beklaagde heeft volgens haar geen rekening gehouden met de goud- en palladiumallergie en dit heeft geleid tot allergische reacties. Verder heeft de tandarts een inspannings- en resultaatverplichting vastgelegd maar dit is niet in de behandeling terug te zien. De beklaagde heeft volgens de klaagster vooral geroepen dat er iets aan de hand was met haar hormonen en heeft niet geluisterd naar de informatie van de internist en de dermatoloog. Daarnaast is het vervangen van de kronen volgens de klaagster erg haastig gedaan waarbij er niet werd gedacht aan de veiligheid van de patiënt en is de restauratieve behandeling tekortgeschoten. Ook is er geen informed consent, zorgvraag, zorgplan en behandelplan in het dossier vastgelegd.
De reactie van de beklaagde tandarts op deze klacht was dat hij de behandeling zo goed mogelijk heeft willen uitvoeren. Verder was hij zich niet bewust van het feit dat de materialen die gebruikt zijn voor het plaatsen van de nieuwe kronen ook voor allergische klachten zouden zorgen. Hij heeft gekozen voor lithiumdisilicaat en variolink met adhese universal omdat dit het stofje dioctylphtalate niet bevat, waar de klaagster allergisch voor zou zijn geweest volgens de dermatoloog.

Uitspraak

De uitspraak van het regionaal tuchtcollege luidt als volgt:

De tandarts heeft volgens de klaagster geen rekening gehouden met allergieën bij het plaatsen van de kronen en facings. Het is achteraf gebleken dat de klaagster allergisch is voor elke weekmaker verwerkt in een tandheelkundig materiaal zoals cement of adhesief. Echter was dit nog niet bekend voor de beklager op het moment van het plaatsen van de kronen. Volgens de klaagster heeft de tandarts zich niet aan zijn inspannings- en resultaatplicht gehouden. Maar de beklaagde heeft enkele keren aangegeven om de kronen te verwijderen en vervangen door geschikt materiaal zonder weekmakers. Voor bovenstaande onderdelen volgt het tuchtcollege de klaagster dus niet.
Het feit dat de klaagster alleen maar heeft geroepen dat er iets aan de hand was met hormonen en niet heeft geluisterd naar de internist en dermatoloog kan ook niet worden aangetoond met bewijs omdat de tandarts de klaagster heeft doorverwezen en daarbij heeft verwoord dat het eventueel zou kunnen gaan om een hormonale disbalans of een auto-immuunziekte. Verder heeft de beklaagde rekening gehouden met bestaande allergieën die waren doorgegeven door de dermatoloog. Ook deze redenen van de klacht kunnen niet worden gegrond door het Regionaal tuchtcollege. Het regionaal tuchtcollege geeft de klaagster wel gelijk over het feit dat de restauratieve behandeling niet optimaal is uitgevoerd omdat de tandarts 21 kronen en 6 facings op één dag heeft gemaakt met als gevolg dat de kronen niet juist gecementeerd zijn en er ook veel cementresten zijn achtergebleven. Verder heeft de tandarts aangegeven dat het onjuist is dat er geen zorgplan, zorgdoel en behandelplan in de patiëntkaart zijn opgenomen maar dat dit geen invloed heeft gehad op de uitgevoerde behandeling. De beklaagde heeft niet aan zijn dossierplicht voldaan volgens het regionaal tuchtcollege.
Volgens het centraal tuchtcollege heeft de tandarts onzorgvuldig gehandeld en geen rekening gehouden met de allergieën van de klaagster. Verder is het centraal tuchtcollege ook van mening dat er door de internist en dermatoloog duidelijk is aangegeven dat de klaagster allergisch is voor bepaalde tandheelkundige materialen en toch nieuwe kronen heeft gemaakt zonder overleg met bijvoorbeeld de behandelend dermatoloog.
Om deze redenen is de uitspraak dat de beklaagde de klaagster €1194,- moet betalen voor de gemaakte kosten door klaagster. De maatregel van berisping blijft gehandhaaft.

Bron:
Overheid.nl

Een tandarts heeft een berisping opgelegd gekregen na het onzorgvuldig beëindigen van de behandelingsovereenkomst met een patiënt, zonder goede reden. Ook verstrekte de tandarts te weinig informatie over uitgevoerde behandelingen, aldus het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Amsterdam.

Situatie

De klaagster was vanaf 2009 twaalf jaar onder behandeling bij de tandarts. De echtgenoot van de patiënt heeft per e-mail gecommuniceerd met de tandarts over een aantal bij klaagster uitgevoerde behandelingen.

Het ging onder andere over consulten die de klaagster in juli en oktober 2019 had bij een zelfstandig tandarts die in de praktijk van de verweerster werkte. Twee keer werd een onderdeel van een behandeling tweemaal in rekening gebracht. Na herhaalde verzoeken van de echtgenoot werden beide keren de kosten van één van de onderdelen gecrediteerd.
In oktober 2021 heeft de echtgenoot van klaagster een e-mail aan de tandarts gestuurd met vragen over de uitgevoerde behandelingen bij klaagster in augustus 2021; deze zouden uitgebreider zijn geweest dan afgesproken.

Twee maanden later mailde de tandarts de patiëntenkaart aan de klaagster. De echtgenoot vond echter niet dat dit antwoord gaf op zijn vragen, en vroeg door. De tandarts reageerde hierop dat ze niet meer informatie zou geven en dat de manier van vragen stellen ongepast was. Een paar minuten later schreef de tandarts dat ze klaagster zou uitschrijven van het patiëntenbestand wegens een verstoorde arts-patiëntrelatie.

Klacht

De klaagster verwijt de tandarts dat zij:
a,b) twee behandelonderdelen dubbel heeft gefactureerd;
c) geen antwoord heeft gegeven op de door de echtgenoot van klaagster gestelde vragen;
d) de behandelingsovereenkomst eenzijdig heeft beëindigd.

Beoordeling

Bij klachtonderdelen a en b acht het college dat de verweerster verantwoordelijk is voor de declaratie aangezien deze uit haar naam is verstuurd – ondanks dat de behandeling door een andere tandarts is uitgevoerd. De eerste dubbele declaratie zou een fout zijn van het gebruikte softwareprogramma. Naar het oordeel van het college is dit een vervelende maar kenbare vergissing, wat door klaagster ook als zodanig werd onderkend.

Het tweede geval was volgens de tandarts geen dubbele facturatie, maar het terecht factureren voor twee aparte behandelingen. Uit coulance werd een van de twee terugbetaald na correspondentie met de echtgenoot van de klaagster. Het college heeft geen aanleiding om aan deze toelichting te twijfelen. Zowel klachtonderdeel a als b is ongegrond.
Wat betreft klachtonderdeel c overweegt het college dat een patiënt recht heeft op informatie over de uitgevoerde behandelingen. Met enkel het toesturen van de patiëntenkaart had de tandarts volgens het college niet kunnen volstaan, omdat hiermee geen antwoord werd gegeven op de gestelde vragen. Dit is niet volgens de KNMT-richtlijn ‘Patiëntendossier’ van januari 2020. Dit klachtonderdeel is gegrond.

Ten aanzien van klachtonderdeel d zegt het college dat er tussen klaagster en tandarts een geneeskundige behandelingsovereenkomst bestond. Deze kan niet eenzijdig worden opgezegd door de zorgverlener, tenzij er sprake is van een gewichtige reden. De tandarts heeft naar voren gebracht dat de vertrouwensrelatie was verstoord. Het college is er echter niet van overtuigd dat het gedrag van de echtgenoot van klaagster een zodanige gewichtige reden heeft opgeleverd dat de behandelingsovereenkomst opgezegd mocht worden.

Ook moeten er bij het opzeggen van de behandelingsovereenkomst de nodige zorgvuldigheidseisen in acht worden genomen. Zo dient een tandarts de patiënt eerst te waarschuwen en te onderzoeken of herstel van de relatie mogelijk is. Dit is echter niet gebeurd, en het college rekent het de tandarts aan dat zij zich hiervoor niet heeft ingespannen. Tenslotte had de tandarts binnen een redelijke termijn de behandelingsovereenkomst op moeten zeggen, niet direct. Ook dit past niet bij een zorgvuldig handelende tandarts. Klachtonderdeel d is daarom gegrond.

Uitspraak

Het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Amsterdam oordeelt dat de klacht gedeeltelijk gegrond is. De tandarts wordt de maatregel van berisping opgelegd.

Bron:
overheid.nl

Een tandarts neemt een behandeling over van een plots vertrokken collega. Bij een patiënt – klaagster – gaat de tandarts over op behandeling zonder eerst voldoende te overleggen met patiënt en zonder nadrukkelijke toestemming van de patiënt. Het college beoordeeld de aanklacht als deels gegrond en legt de maatregel van een waarschuwing op.

Situatie

Na het verwijderen van haar slotjesbeugel merkte klaagster op dat zij witte vlekjes op haar tanden had die niet verdwenen. Hierom koos zij ervoor facings te nemen. Deze lieten echter los, waarna bleek dat het gebit en het tandvlees van de patiënt beschadigd waren. Klaagster wilde de schade laten herstellen en kwam onder behandeling bij een collega van de verweerder.

Deze collega stelde een behandelplan en kostenoverzicht op en voerde 31 juli 2019 de eerste verrichtingen uit – vier implantaten in de bovenkaak. Het plan was om aan deze implantaten een schroefgebit zonder gehemelte te bevestigen. Deze zou tijdens een tweede behandeling zes weken later geplaatst worden. Deze afspraak werd echter geannuleerd, aangezien de tandarts waarbij klaagster onder behandeling was de praktijk had verlaten.

Op 17 oktober 2019 werd de behandeling voortgezet door een andere tandarts – de verweerder. Deze besloot op basis van het behandelplan – maar zonder overleg met de patiënt – een uitneembaar klikgebit met gehemelte te plaatsen. Hiermee was klaagster ontevreden. Zij was namelijk in de veronderstelling dat zij een schroefgebit zou krijgen.

Klacht

De formele klacht bestaat uit drie klachtonderdelen. De kern van de klacht is:

1. Dat verweerder zonder overleg en toestemming de behandeling heeft uitgevoerd;
2. De behandeling onzorgvuldig heeft verricht;
3. De behandeling zo heeft uitgevoerd dat het een traumatische ervaring is geweest.

Beoordeling

Verweerder beweert dat de behandeling in het eerste consult met klaagster op 17 oktober heeft besproken. Klaagster ontkent dit en hiervan is geen bewijs terug te vinden in de administratie. Daarnaast brengt verweerder in dat hij ervanuit ging dat zijn collega de behandeling had overlegt met klaagster en dat klaagster hiervoor toestemming had gegeven. Ook hiervoor is geen bewijs terug te vinden in de administratie. Verweerder dacht te handelen op basis van ‘informed consent’.

Hoewel het college het argument van verweerder begrijpelijk noemt, is er niet voldoende bewijs voor het college om mee te gaan met deze redenering. Aangezien nergens is terug te lezen dat er sprake is van informed consent, en aangezien klaagster dit ontkent, en aangezien het om een zware ingreep gaat die op verschillende manieren verricht kan worden, beoordeelt het college klachtonderdeel 1 als gegrond.

Het tweede klachtonderdeel wordt als ongegrond beoordeeld. Uit niets blijkt namelijk dat de behandeling incorrect is uitgevoerd. Dat klaagster de behandeling als onzorgvuldig ziet, komt omdat zij van de behandeling andere verwachtingen had. Maar op technisch vlak is er op de behandeling niks aan te merken.

Ook het derde klachtonderdeel wordt als ongegrond beoordeeld. Hoewel het college niks af wil doen van de ervaring van klaagster, zijn er geen objectieve aanknopingspunten aanwezig die een traumatische ervaring bevestigen.

Uitspraak

Het college beoordeeld de klacht in zijn geheel als deels gegrond. Er kan niet worden vastgesteld dat er sprake was van informed consent. Het college neemt in haar beoordeling echter mee dat dit deels te wijten is aan het incomplete behandelplan dat de collega van verweerder achterliet. Daarnaast is dit de eerste keer dat verweerder in aanraking komt met het tuchtrecht en heeft deze aangeboden zo veel mogelijk tot herstel over te gaan. Hierom legt het college de maatregel van een waarschuwing op.

Bron:
Overheid.nl