Rob Barnasconi treedt per 1 september 2015 als partner toe tot VvAA Groep. In deze functie gaat hij een bijdrage leveren aan de uitbouw van VvAA als betekenisvol, beroepsgroepoverstijgend ledennetwerk en relevante zorgdienstverlener. Rob Barnasconi (53) is tandarts en heeft daarnaast diverse directie- en bestuursfuncties vervuld. Tot eind vorig jaar was hij voorzitter van het Hoofdbestuur van de KNMT, de beroepsorganisatie van tandartsen en tandartsspecialisten.

Verbindende rol

Rob Barnasconi heeft zich als partner aan VvAA verbonden. In die hoedanigheid gaat hij een belangrijke verbindende rol spelen en thema’s die beroepsgroepoverstijgend impactvol zijn, koppelen aan de dienstverlening van VvAA. Daarnaast zal hij zich richten op onderhoud en verdere uitbouw van de samenwerking met de beroepsorganisaties en een bijdrage leveren aan de ontwikkeling en invulling van de VvAA-ambitie die erop gericht is de gezondheidszorg beter te maken.

Waardevol

“De samenwerking tussen VvAA en Rob Barnasconi past in de filosofie en missie van VvAA waarbij de dienstverlening voor zorgprofessionals, waar mogelijk, ook door zorgprofessionals wordt vormgegeven”, aldus Herman van Hemsbergen, voorzitter van de hoofddirectie van VvAA. “Rob brengt competenties en ervaringen mee die daar naadloos op aansluiten. Zo is zijn brede ervaring in de zorg op bedrijfskundig, bestuurlijk en organisatorisch niveau in combinatie met zijn ‘voeten-in-de-klei’ ervaring in zijn eigen tandartspraktijk enorm waardevol voor VvAA.”

Over Rob Barnasconi

Rob Barnasconi is afgestudeerd in de tandheelkunde. Hij is nu ruim 27 jaar werkzaam als tandarts en hij blijft als zodanig actief in zijn eigen praktijk. Daarnaast heeft hij gedurende die periode diverse directie- en bestuurlijke functies vervuld op een groot aantal zorgterreinen. Onder andere bij diverse advies- en onderzoeksorganisaties op het terrein van medisch onderzoek en medische apparatuur. Hij was van 2006 tot en met 2014 voorzitter van het Hoofdbestuur van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot bevordering der Tandheelkunde (KNMT).

De term tandartsassistent is een verzamelnaam geworden voor een breed scala aan functies en daardoor niet meer transparant voor de patiënt. De ANT komt daarom met een standpunt over de vereiste opleidingsniveaus voor verschillende werkzaamheden van het assisterend personeel.

In de afgelopen jaren is de definitie van de werkzaamheden van de tandartsassistent heel divers geworden. “Patiënten hebben behoefte aan inzicht en hebben recht op transparantie”, zegt ANT-voorzitter Jan Willem Vaartjes. “Wie behandelt mij? Is deze behandelaar bevoegd en bekwaam? Voor tandartsassistenten is er tot op heden geen consistent beleid voor een professionele standaard van eisen waaraan ze moeten voldoen.”

Generieke opleidingseis niet zinvol
Na een periode van overleg tussen de beroepsverenigingen liet de KNMT onlangs weten een verplichte uniforme opleidingseis te willen stellen, namelijk MBO-4 voor alle tandartsassistenten. De ANT was en is hier geen voorstander van. Vaartjes legt uit waarom: “Gezien de grote variëteit in taken en verantwoordelijkheden is het niet zinvol om aan iedere soort assistent de MBO-4 opleidingseis te stellen. Voor een groot aantal assistenten is dit gezien hun takenpakket overbodig, voor anderen zal dezelfde opleidingseis gezien hun werkzaamheden juist onvoldoende zijn.”
De ANT is volgens Vaartjes niet tegen de MBO-4-opleiding tot tandartsassistent, maar wel tegen het verplicht stellen van deze opleiding voor al het assisterend personeel. “Er zou cijfermatig gezien een verkeerd beeld kunnen ontstaan van een groep assistenten waar de tandarts taken aan kan delegeren, omdat ze ertoe opgeleid zouden zijn. Een dergelijke misinterpretatie kan leiden tot verkeerde beleidsbeslissingen in de toekomst.”

Opleiding op maat
“Wij vinden dat je moet kijken naar het risico voor de patiënt van de verschillende werkzaamheden”, legt de kersverse secretaris van de ANT, Ravin Raktoe uit. “Door de werkzaamheden in te delen in risicocategorieën – waarbij het karakter van de behandelingen duidelijk is gedefinieerd – kunnen we de individuele assistent voorzien van een opleiding op maat. De ANT pleit dan ook voor variabele opleidingseisen op basis van de mate van tandheelkundig risico bij afgebakende werkzaamheden. Kortom, minder opleiding als het kan, méér als het nodig is. Alleen met aantoonbare bekwaamheid bieden we de patiënt echt duidelijkheid en transparantie en bovenal echte kwaliteit en veiligheid. Patiënten krijgen hiermee de garantie van bevoegd en bekwaam personeel aan de stoel en dat geeft houvast. Het is dan immers duidelijk wat een specifieke assistent wel en niet mag doen en dat de assistent is opgeleid voor de handelingen die hij of zij verricht.”

Voordelen
In het ANT-voorstel kan een assistent zowel intern als extern opgeleid worden, afhankelijk van de werkzaamheden. Dit heeft voor alle partijen grote voordelen, vertelt Raktoe: “Tandartsen kunnen assistenten selecteren uit een grotere arbeidsmarkt. Na een gerichte opleiding zijn de assistenten bevoegd en bekwaam voor het uitvoeren van de specifiek beoogde taken. Op deze manier creëren we geen kunstmatige schaarste. Die schaarste ontstaat juist wel bij een verplichte generieke minimale opleidingseis. Uiteraard houden we de kosten hiermee ook beheersbaar. Voor de assistenten zelf is het grote voordeel dat ze snel aan de slag kunnen en zelf hun opleidingsniveau en functie kunnen kiezen, zonder daarbij op onnodige drempels te stuiten. Een opleiding op maat levert meer werkgelegenheid op voor verschillende opleidingsniveaus.”
Daarnaast wijst Raktoe op het maatschappelijke voordeel van het ANT-voorstel: “De overheid wordt door ons voorstel niet geconfronteerd met de noodzaak om de capaciteit van de ROC’s uit te breiden. De hoge maatschappelijke kosten die dat met zich meebrengt, blijven nu achterwege.”

ANT-standpunt lezen?
Bekijk hier het volledige document “ANT standpunt – werkzaamheden assisterend personeel”

“Een systematische rubricering en afbakening van werkzaamheden aan de hand van heldere risicoprofielen en op maat gesneden opleidingsniveaus”

Indeling in risicocategorieën

Lees ook het artikel NVM: Wildgroei van mondzorgmedewerkers brengt kwaliteit en patiëntveiligheid in gevaar

De tandartsen Richard Suy en Ravin Raktoe zijn door de Algemene Ledenvergadering benoemd tot nieuwe bestuursleden van de ANT. Raktoe, tandarts in Arnhem, is de nieuwe secretaris en krijgt onder andere de aandachtsgebieden kwaliteit van de mondzorg en nascholing in zijn portefeuille. De Nijmeegse tandarts Suy is algemeen bestuurslid en gaat zich onder andere richten op tarieven en belangenbehartiging. De nieuwe bestuursleden vervangen Titia Smulders en Sherif El Boushy. Zij zijn na vier jaar bestuur afgetreden.

Foto: links Richard Suy, rechts Ravin Raktoe

De Onafhankelijke Ziekenfondsen hebben onderzoek gedaan naar de zorgconsumptie in België. Het blijkt dat 7% van de Belgen geen gebruik maakt van de zorg. Deze groep doet ook niet aan preventie, zoals een controlebezoek bij de tandarts.

Op basis van deze bevindingen is er verder onderzoek gedaan naar wat deze bepaalde bevolkingsgroep (‘niet-gebruikers van de zorg’) kenmerkt.

Profiel
Na een analyse zijn er factoren geïdentificeerd die de kans verhogen op het niet gebruikmaken van de zorg. Op basis van deze factoren is een profiel opgemaakt:

• Het geslacht
  68% van de mannen maakt geen gebruik van de zorg. Dit percentage is hoger dan van de vrouwen. Dit geldt voor alle leeftijdsgroepen.
• De leeftijd
  De leeftijdsgroep tussen de 20 en 40 jaar maakt het minst gebruik van de zorg.
• Burgerlijke staat
  In 59% van de gevallen zijn het alleenstaanden die niet naar de dokter gaan.
• Professioneel statuut
  24% van de zelfstandigen doet geen beroep op de zorg.
• Woonplaats
  In het algemeen wonen de niet-gebruikers in gemeentes met een laag mediaaninkomen.

Gewoon gezond?
Hoewel het mogelijk is dat niet-gebruikers gewoon in uitstekende gezondheid verkeren, doen ze ook niet aan preventie zoals een controlebezoek bij de tandarts of check-up bij de gynaecoloog. Dit gedrag kan op lange termijn invloed hebben op hun gezondheidstoestand en op de kosten voor de gezondheidszorg. Preventiecampagnes zouden de bevolking ertoe moeten aanzetten om zich bezig te gaan houden met hun gezondheid op lange termijn.

Bron: Mloz.be

Tegenwoordig bezoeken de meeste mensen een tandarts of mondhygiënist. In de jaren 50 en 60 was dat wel anders. Er was massaal tandbederf in die tijd en daardoor was een kunstgebit op jonge leeftijd heel normaal. Diverse gemeentes deden in die tijd een experiment voor toevoeging van fluoride aan het drinkwater. Dit heeft niet geleid tot landelijke fluoridering maar er kwam zo wel aandacht voor goed tandenpoetsen en tandartsbezoek.

Uitzending: 12 mei, 21.20 uur, NPO-2

Lees ook op gave tanden INFO: Geschiedenis van de tandheelkunde

Uitzending: 12 mei 2015, 21.20 uur – NPO2

In de aanloop naar de nieuwe wetenschapsserie De volmaakte mens (vanaf morgen op NPO 2) komt Andere tijden met een uitzending over het volmaakte gebit. Tegenwoordig gaan de meeste mensen regelmatig naar de tandarts en de mondhygiënist. Dat was in de jaren vijftig en zestig wel anders. Mensen poetsten lang niet altijd hun tanden en gingen alleen naar de tandarts als er iets mis was. Een kunstgebit op jonge leeftijd was normaal. Er moest al met al nodig iets gebeuren tegen tandbederf. In Tiel begon men in 1953 met een experiment: daar werd fluoride aan het drinkwater toegevoegd. Dit had een positief effect. Er gingen dan ook stemmen op om fluoridering landelijk in te voeren. Onderzoeksleider Bert Houwink: „Het bleek effectief, het kon geen kwaad en de gemeentes wilden graag. Toch kwam er ook protest. De tegenstanders wonnen uiteindelijk de strijd en de fluoridering van het drinkwater in Nederland ging niet door. Wel begon de aandacht voor preventie van tandbederf en voor structureel poetsen eindelijk vruchten af te werpen: Nederlandse gebitten werden steeds gezonder.
In de aanloop naar de nieuwe wetenschapsserie De volmaakte mens (vanaf morgen op NPO 2) komt Andere tijden met een uitzending over het volmaakte gebit. Tegenwoordig gaan de meeste mensen regelmatig naar de tandarts en de mondhygiënist. Dat was in de jaren vijftig en zestig wel anders. Mensen poetsten lang niet altijd hun tanden en gingen alleen naar de tandarts als er iets mis was. Een kunstgebit op jonge leeftijd was normaal. Er moest al met al nodig iets gebeuren tegen tandbederf. In Tiel begon men in 1953 met een experiment: daar werd fluoride aan het drinkwater toegevoegd. Dit had een positief effect. Er gingen dan ook stemmen op om fluoridering landelijk in te voeren. Onderzoeksleider Bert Houwink: Het bleek effectief, het kon geen kwaad en de gemeentes wilden graag. Toch kwam er ook protest. De tegenstanders wonnen uiteindelijk de strijd en de fluoridering van het drinkwater in Nederland ging niet door. Wel begon de aandacht voor preventie van tandbederf en voor structureel poetsen eindelijk vruchten af te werpen: Nederlandse gebitten werden steeds gezonder.